ساخت اجتماعي سنگهه در جوامع بودايي تهرَوادهاي

The Social Structure of Sangha in Theravādin Societies

سنگهه به معناي نظامي رهباني مبتني بر زندگي گروه راهبان يا راهبه هاي بودايي است كه با هم جمع شده و جماعت مشخصي را در صومعه بنابر اصول وينيه برپا مي دارند. اين نظام، مهمترين نهاد ديني در جوامع تهرَوادهاي و مبتني بر روابط ميان اعضاء و رابطۀ متقابل اعضاء آن با عوام جامعه است. درون سنگهه راهبان از منزلت و مزاياي نسبتاً برابري برخوردارند اما ميان راهبان و راهبه ها از جنبه هاي متعددي تبعيض وجود دارد. ممنوعيت فعاليت اقتصادي راهبان تداوم حيات سنگهه را به حماي تهاي مالي عوام وابسته مي كند و سنگهه براي حفظ اين حمايت ها، از يك سوي كاركردهاي اجتماعي خاصي را برعهده گرفته و از سوي ديگر، به رغم تأكيد مذهب تهرَواده بر راست كيشي و بدعت گريزي، باورهايي را در ميان عوام مطرح نموده است كه با تعاليم منتسب به بودا تفاوت و حتي مغايرت دارند.

Sangha as a group of monks and nuns that come together to construct a monastic community based on the principles of vinaya, is the main religious institution in a The ravādin society. Sangha's structure is based on its members' relationship with each other and with their surrounding society. Within Sangha there is an obvious equality among monks on the one hand, and a distinctive discrimination between monks and nuns. Prohibition of Monk's and nun's economic activity except for begging has made Sangha's continuity dependent on laymen's economic supports, and Sangha, trying to hold these supports, has undertaken certain social functions. Moreover, despite the emphasis on orthodoxy and avoidance of religious innovations in The ravādin Buddhism, it has spread some beliefs which are different from and sometimes even in contrast with Buddha's teachings.