تجربة عرفاني مولانا از عناصر طبيعي و مظاهر فرهنگي

Natural and Cultural Phenomena in Rumi's Thoughts

مولانا در لابلاي داستان‌ ها و حكايت‌ هايي كه نقل مي ‌كند، تجارب عرفاني خود از جهان طبيعت و ديگر مظاهر زيست انساني را با مخاطبانش به اشتراك مي ‌گذارد. سه تجربه عمده او در آثارش «تجربه عرفاني ذات الهي»، «تجربه عرفاني حقيقت انساني» و «تجربه عمل روحاني» است كه از سه سطح توحيد، انسان شناسي و عمل نشأت گرفته است. مولانا با بهره گيري از مباني معرفتي اسلامي و جهان بيني عرفاني خود جهان را به شكلي پويا و در ساحتي معنوي تجربه كرده است. درك و تجربه عرفاني پديده هاي اين جهاني در تصديق و تحكيم باورهاي معنوي نقش بسيار مهمي داشته و مولانا با علم به اين مطلب، پيوندي را ميان مشاهده حقايق عيني و تجارب عرفاني برقرار نموده است. مشاهده اي كه به اعتقاد او صورت حقيقي رؤيت است. اهميت اين نوع مشاهده علاوه بر جنبه معنوي آن، در حيات مادي او نيز مؤثر بوده و زندگي مادي او را نيز بهبود مي بخشد.

Rumi's works are full of stories and anecdotes through which one can acquire some knowledge of his own mystical experiences. Rumi's mystical experiences could be divided into three categories: experiencing the divine nature, the truth of man and the spiritual practice, each is connected to three different fields of theology, i.e., God, man and their relations. Rumi, as a Muslim mystic, has faced with the world and experienced it as a dynamic and spiritual phenomenon. In fact, mystical experience usually confirms the religious beliefs of the mystic and the mystic tries to establish a link between what he observes and what he believes. Therefore, the mystical experience has a strong influence on the spiritual and worldly life of the mystic.