گفتمان معاصر عربي در ميانة ابهامات و چندگانگي ها

The Contemporary Arab Discourse admits Vagueness and Multiplicities

پژوهش كنوني با تمركز بر چگونگي و چيستي گفتمان محوري جهان عرب اين فرضيه را طرح مي كند كه وحدت عربي يا اتحاد اعراب در چهارچوب يك واحد سياسي و سرزميني، گفتمان محوري، و آرماني اعراب در يك و نيم قرن اخير بوده است. با اين همه، دگرگوني هاي بين المللي و داخلي تحقق چنين آرماني را با دشواري رو به رو كرده و بروز مشكلات سياسي - اقتصادي و اجتماعي داخلي جهان عرب را در سال هاي دهة 1980 دچار سردرگمي و چندگانگي گفتماني كرده است. شرايط پس از جنگ سرد و تحولات داخلي ناشي از تضعيف گفتمان ناسيوناليستي نيز به تدريج شكل گيري دو گفتمان سكولار - بنيادگرا را در پي داشته و همة نيروهاي اجتماعي و سياسي را بر محور آن گرد آورده است. اين پژوهش با نمونه گرفتن از مباحث چالشهاي گفتمان معاصر عربي در حكم متن مد نظر براي پژوهش خود و ضمن نقد ديدگاه هاي نويسندگان آن، اين پراكندگي و سردرگمي گفتماني و در نهايت رويارويي روشنفكران عرب در گفتمان سكولار - بنيادگرا را نشان مي دهد.

By focusing on the contemporary Arab discourse, the present paper argues that the Arab unity in the form of a united territorial and political entity has been the central Arab discourse in the last one a half century. International and domestic developments, however, have made such ideal a difficult one to be realized. Moreover, the internal socio-political and economic difficulties in the last century brought about a state of confusion and multiplicity for the Arab discourse. On the other hand, the post-Cold war situations and the outcome of the weakness of Arab nationalist discourse, led to the emergence of two secular and fundamentalist discourses around which all Arab social and political forces have gathered. Taking the Kamal Abdul Latif and Mohammad Aref's The Challenges of the Contemporary Arab Discourse as a case study, the author has explained how such vagueness and multiplicities has encompassed the contemporary Arab discourse.