تحليل و نقد كتاب كاركرد گفتماني سكوت در ادبيات معاصر فارسي

A critique and analysis of the book of The Discursive Function of Silence in Contemporary Persian Fiction

كاركرد گفتماني سكوت در ادبيات معاصر فارسي (انتشارات نقش جهان: 1392) اثر ليلا صادقي به بررسي «سكوت» از منظري زبان شناختي مي پردازد و رويكردها و ديدگاههاي تازه اي را از افرادي چون دنيس كورزون، توماس برونو، توماس هاكين، ژاك دريدا، سوزان سانتاگ، ميشل افرات و ديگران بررسي مي كند و آنها را در پيكره اي متنوع از ادبيات داستاني معاصر مي آزمايد. در اين مقاله، برخي كاستيهاي كتاب از منظر صوري و محتوايي بررسي شده است؛ بيش از همه، به چگونگي استفادۀ صادقي از منابع غربي توجه شده و كاربرد اين ديدگاهها در متون منتخب داستاني فارسي نيز مورد نقد و داوري قرار گرفته است. در بخش نظري كتاب، مشكلاتي نظير ترجمه به جاي تأليف، منبع سازي و بي توجهي به پيشينۀ مطالعۀ سكوت در ايران ديده مي شود و در بخش كاربردي، مشكلاتي همچون مسائل روش شناختي و استفاده از شواهد و مثالهاي نادرست و نارسا و انتخاب غير منطقي و اتفاقي پيكرۀ تحليلي به چشم مي خورد.

In the linguistic framework, the silence was studied in the book of The Discursive Function of Silence in Contemporary Persian Fiction (Naghsh-e Jahan publication, 2014) by Leila Sadeghi. In this book, viewpoints and approaches of Dennis Kurzon, Thomas Bruneau, Thomas Huckin, Jacques Derrida, Susan Sontag, Michal Efratt and others were mentioned and they are examined at the different corpus of contemporary Persian fiction. In this article, some of the flaws of the book were analyzed from the perspective of form and content. The most important flaws are the method of usage of basic sources and applying them in the analysis of stories in the book.