بررسي و نقد نمايشنامۀ «مرغ دريايي»

A Review on the play "The Seagull"

آمال و آرزوهاي انسان همواره اميدبخش زندگي و راه آينده بوده اند، چرا كه آدمي بدون اميد و آرزو قادر به ادامۀ حيات خويش نيست. اين موضوع كه جزئي جدانشدني از زندگي انسان است، در ادبيات نيز نمود پيدا كرده است. در نمايشنامۀ "مرغ دريايي" كه آن را شخصي ترين اثر چخوف مي نامند، ما با قهرماناني رو به رو هستيم كه آرزوها و آرمان هاي والايي در سر دارند، آنها به خوبي از ايده آل هايشان سخن مي گويند و روياي زندگي بهتري را در سر مي پرورانند، اما تلاشي براي دست يافتن به خواسته ها و اهدافشان نمي كنند. در اين اثر، چخوف از يك سو به توصيف انسان هايي مي پردازد كه توانايي رويارويي با حقيقت زندگي را ندارند و تسليم سرنوشت مي شوند، و از سوي ديگر قهرماني را توصيف ميكند كه باوجود تمام رنج ها و ناكامي ها، از پاي نمي نشيند و راه خود را به سوي خوشبختي و پيروزي پيدا مي كند.

Human’s aspirations and wishes have been always promising to the life and future, because human without hope and wish is not able to continue the life. This is an intrinsic part of human life that has been appearing in the literature too. In the play "The Seagull" which has been called the most personal art work of Chekhov, we faced to heroes who have high wishes and aspirations in their mind; they talk about their ideal very well and dream a better life, but do nothing to achieving the desired objectives. In this play, Chekhov also describes human beings who do not have the ability to face the truth and the life and accept their fate, but on the other hand he describes heroes who by all the suffering and setbacks of life do not stop and find their way to happiness and victory.