مقايسه ي خود واقعي، خود ايده آل و خود بايسته در نوجوانان با و بدون سابقه ي كيفري

مقدمه: نوجوانان بنا به دلايل متعدد به عنوان يكي از اقشار آسيب‌پذير جامعه در معرض ابتلا به انوع عوارض و آسيب‌هاي اجتماعي هستند. اين مطالعه با هدف مقايسه‌ي بين خود واقعي، خود ايده‌آل و خود بايسته در نوجوانان با و بدون سابقه‌ي كيفري شهر اصفهان انجام شد. روش‌ كار: در اين مطالعه‌ي مقطعي در سال 1391، 79 نفر از افراد 18-15 ساله‌ي مركز اصلاح و تربيت و 120 نفر از دانش‌آموزان بدون سابقه‌ي كيفري مشغول به تحصيل در دبيرستان‌هاي اصفهان بودند كه از نظر سن با گروه اول همسان‌سازي شده بودند، مطالعه شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسش‌نامه‌هاي اطلاعات جمعيت‌شناختي و 27 سئوالي خودگسستگي بود. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS و آزمون‌هايآنكووا، آنووا، مجذور خي و تي مستقل تحليل شدند. يافته‌ ها: در گروه بزهكار ميانگين و انحراف معيار نمره‌ي خود واقعي 63.08 ±13.8، خود ايده‌آل 80.97±15.34، خود بايسته 77±14.14,، تفاوت خود واقعي و ايده‌آل -17.89 ± 18.17 ، تفاوت خودواقعي و بايسته - 13.92 ± 17.09, و در نوجوانان بدون سابقه، نمره‌ي خود واقعي 73.63±9.33، خود ايده‌آل 79.35±14.69، خود بايسته 75.07±15.56، تفاوت خود واقعي و ايده‌آل -6.07±15.17 و تفاوت خود واقعي و بايسته - 1.31±16.3, بود. ميانگين نمره‌ي خود واقعي در گروه بدون سابقه به طور معني‌داري بالاتر بود(0/001>P) اما اختلاف ميانگين نمره‌ي خود بايسته (0/36=P) و خود ايده‌آل (0/45=P) در دو گروه معني‌دار نبود. نتيجه‌ گيري: نمره‌ي خود واقعي در نوجوانان با سابقه‌ي كيفري كمتر از نوجوانان بدون سابقه ارزيابي گرديد لذا برنامه‌ريزان آموزشي و اولياي مدارس بايستي رويكرد آموزشي متناسبي با توجه به خود واقعي براي حفاظت از نوجوانان در برابر رفتار بزهكارانه اتخاذ نمايند.