مقايسه ي سرشت و منش بيماران افسرده و افراد بهنجار

مقدمه: افسردگي يكي از شايع‌ترين اختلالات رواني در تمام فرهنگ‌ها است.افسردگي، تركيبي از احساس غمگيني، تنهايي، تحريك‌پذيري، بي‌ارزشي و نااميدي را به همراه دارد و محققان، به‌طور مكرر از ارتباط بين سرشت و منش با افسردگي حمايت كرده‌اند. هدف پژوهش حاضر، مقايسه‌ي ابعاد سرشت و منش در بيماران افسرده و افراد بهنجار بود. روش‌ كار: جامعه ‌ي آماري اين پژوهش مقطعي در سال 1391، تمام مبتلايان به افسردگي اساسي در دامنه‌ي سني 30ـ24 سال مراجعه‌كننده به مراكز باليني شهر اردبيل و جامعه‌ي بهنجار افراد غير افسرده بودند. آزمودني‌ها 70 فرد مبتلا به افسردگي اساسي و 61 نفر بهنجار بودند كه پرسش‌نامه‌هاي جمعيت‌شناختي، افسردگي بك و سرشت و منش كلونينجر را تكميل كردند. اطلاعات با آزمون‌هاي تحليل واريانس چند متغيري و رگرسيون چندگانه با استفاده از نرم‌ افزار SPSS نسخه‌ي 16 تحليل گرديدند. يافته ‌ها: افراد افسرده نسبت به گروه بهنجار، به‌طور معني‌داري از نوجويي، آسيب‌پرهيزي و خودفراروي بيشتر و همكاري، خودراهبري و پشتكار كمتري برخوردارند (0/001>P). هم‌چنين نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه 34 درصد از واريانس علايم افسردگي توسط ابعاد سرشت و منش پيش بيني مي‌شود. نتيجه‌ گيري: بين سرشت و منش با افسردگي، رابطه‌ي معني‌داري وجود دارد و ابعاد سرشت و منش از متغيرهاي تاثيرگذار در شدت نشانه‌هاي افسردگي است.