عنوان مقاله :
اثر فعاليت هوازي با شدت متناسب با حداكثر اكسيداسيون چربي بر آدروپين و مقاومت به انسولين در زنان داراي اضافه وزن
عنوان فرعي :
Effect of Aerobic Exercise with Maximal Fat Oxidation Intensity, on Adropin and Insulin Resistance among Overweight Women
پديد آورنده :
علي زاده رستم
پديد آورندگان :
گلستاني نجمه نويسنده دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران شمال - گروه علوم ورزشي , مرادي ليدا نويسنده , رضايي نژاد نجمه نويسنده دانشگاه مازندران - گروه فيزيولوژي ورزشي
سازمان :
دانشگاه ايلام - دانشكده ادبيات و علوم انساني - گروه علوم ورزشي
كليدواژه :
مقاومت به انسولين , فعاليت هوازي , كاهش وزن , آدروپين
چكيده فارسي :
مقدمه: آدروپين در متابوليسم چربي نقش دارد و تاكنون در زمينه تاثير فعاليت ورزشي بر آدروپين پژوهشي صورت نگرفته، از اينرو در مطالعهي حاضر تاثير يك جلسه فعاليت هوازي با شدت متناسب با حداكثر اكسيداسيون چربي بر سطوح آدروپين و مقاومت به انسولين را در زنان داراي اضافه وزن مورد بررسي قرار گرفت. مواد و روشها: آزمودنيهاي اين تحقيق شامل 24 زن داراي اضافه وزن با ميانگين و انحراف استاندارد سن، قد و وزن، به ترتيب 4/1±25/34 (سال)، 4/07±163/6 (سانتيمتر) و 4/56±76/98 (كيلوگرم) بوده، كه از طريق اطلاعيه و به صورت داوطلبانه در اين تحقيق شركت نمودند. گروه آزمون يك فعاليت حاد استقامتي را انجام داده و گروه شاهد در زماني معادل با زمان گروه تجربي استراحت داشتند. در جلسه فعاليت حاد استقامتي، آزمودنيها با شدت متناسب با حداكثر اكسيداسيون چربي خود برروي تردميل به مدت 30 دقيقه دويدند. تغييرات دادههاي قبل و بعد تمرين/استراحت دو گروه محاسبه شد و سپس اين تغييرات با استفاده از آزمون تي مستقل مقايسه شد. سطح معنيداري براي تمام تحليلهاي آماري 05/0P < در نظر گرفته شد. يافتهها: بين گروه آزمون و شاهد در فاكتورهاي انسولين (p=0/03) و مقاومت به انسولين (p=0/031) تغييرات معنيدار مشاهده شد، اما براي گلوكز (p=0/327) و آدروپين (p=0/330) تغييرات معنيداري مشاهده نشد. نتيجهگيري: احتمال ميرود به دليل تاثير حالت ناشتايي در افزايش آدروپين و يا ناكافي بودن مدت و شدت فعاليت، تغييرات معنيدار در سطح آدروپين مشاهده نشد.
چكيده لاتين :
Introduction: Adropin plays an important role in lipid metabolism; however, no research seems to have been done on the effect of exercise on serum adropin levels. Therefore, the present study attempted to investigate the effect of an aerobic exercise session with FATmax intensity on adropin levels and insulin resistance among overweight women. Materials and Methods: The participants, who volunteered to take part in the research through announcements, included 24 overweight women with the means and standard deviations of their age, height, and weight being 25.34±4.1 y, 163.6±4.07 cm, and 76.94±4.56 kg, respectively. The exercise group performed an acute endurance activity, while the control group rested for the same amount of time. In an acute endurance activity session, the participants ran on treadmills for 30 minutes at their FATmax intensities. Changes in the data for the two groups were calculated, before and after the activity session and then compared using independent-samples t-tests. The significance level for all the statistical analyses was set at p < 0.05. Results: Results showed significant differences between the two groups in terms of insulin (p=0.030) and insulin resistance (p=0.031), but not such a difference for glucose (p=0.327) and adropin (p=0.330). Conclusion: It seems that this type of activity, despite its largely aerobic nature, simply failed to stimulate adropin, due to the effect of the control group’s fasting state on increasing adropin levels, and/or the lower duration and intensity of the activity.
عنوان نشريه :
غدد درون ريز و متابوليسم ايران
عنوان نشريه :
غدد درون ريز و متابوليسم ايران