بررسي اثربخشي گروه‌درماني شناختي وجودگرا بر اميد به زندگي و افسردگي سالمندان مقيم مراكز سالمندي

Efficiency of Cognitive-Existential Group Therapy on Life Expectancy and Depression of Elderly Residing in Nursing Home

اهداف كاهش اميد به زندگي و افسردگي از رايج‌ترين حالات روان‌شناختي در سالمندان است كه مي‌تواند واكنش هاي احتمالي متعددي به دنبال داشته باشد. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير گروه‌درماني با رويكرد شناختي وجودگرا بر كاهش ميزان افسردگي و افزايش اميد به زندگي در سالمندان است. مواد و روش ها طرح اين پژوهش طرح آزمايشي پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گمارش تصادفي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي سالمندان مقيم مراكز شبانه‌روزي شهر كرمان بود. از اين جامعه دو مركز اميرالمومنين و مهرآذين به‌طور تصادفي انتخاب شد. سپس با مراجعه به اين دو مركز، 30 نفر (18 زن و 12 مرد) به طور تصادفي انتخاب و به دو گروه آزمايش و كنترل (هر كدام 15 نفر) تقسيم شدند. به گروه آزمايش درمان گروهي شناختي ‌وجودگرا در ده جلسه (هر جلسه 90 دقيقه) آموزش داده شد. گروه كنترل در اين مدت مداخله‌اي دريافت نكردند. داده‌ها با استفاده از ميانگين، انحراف استاندارد و تحليل كواريانس تجزيه‌وتحليل شد يافته ها نتايج نشان داد گروه‌درماني شناختي وجودگرا بر اميد به زندگي و افسردگي سالمندان مقيم مراكز سالمندي تاثير دارد (P < 0/01); نتيجه گيري گروه‌درماني شناختي وجودگرا با آموزش تصور از خويشتن، تاكيد بر زمان حال و آگاهي‌دادن درباره مرگ به سالمندان، باعث افزايش اميد به زندگي و كاهش ميزان افسردگي و به دنبال آن افزايش سلامت رواني سالمندان مي‌شود.

Objectives Reduced life expectancy and depression are the most common psychological traits in the elderly, followed by several potential reactions. Therefore, the present study examined the efficiency of cognitive-existential group therapy on reducing depression and increasing the life expectancy in the elderly. Methods & Materials The present study exhibited a quasi-experimental design with random assignment is pre- and post-tests. The statistical population of this study included all elderly residents of the Kerman nursing homes . The simple random sampling method was employed on two private centers in Kerman Ali and Mehrazin to randomly select 30 individuals, who were randomly divided into experimental and control groups (n=15 each). The experimental or the cognitive-existential group was subjected to ten sessions (each 90 min). The control group did not receive any intervention. The data were analyzed and represented as mean, standard deviation, and covariance. Results The results showed that cognitive-existential group therapy significantly affected the life expectancy and depression in elderly living in nursing homes (P<0.01). Conclusion The cognitive-existential group therapy with a picture of self and emphasis on training time and awareness of death in elderly increased the life expectancy, reduced the depression, and improved the mental health of the elderly.