پديد آورندگان :
حيدري تاش هاله نويسنده دانشگاه علوم پزشكي بوشهر - دانشكده پزشكي - گروه كودكان , فيروزبخت سعيده نويسنده دانشگاه علوم پزشكي بوشهر - دانشكده پزشكي - گروه كودكان , معتمد نيلوفر نويسنده دانشگاه علوم پزشكي بوشهر,دانشكده پزشكي; Motamed N
چكيده فارسي :
هدف اختلالات گفتار و زبان به عنوان يكي از مهم ترين مشكلات سلامت عمومي محسوب مي شود كه عوارض ثانويه بسيار به خصوص در كيفيت زندگي در دوران كودكي و بزرگ سالي دارد. اين مطالعه با هدف بررسي فراواني اختلال گفتار و ارتباط آن با رفتارهاي مكيدن فعلي و قبلي كه توسط والدين گزارش شده اند شامل تغذيه با شيرمادر، بطري، استفاده از پستانك، مكيدن انگشت و ساير رفتارهاي مكيدن در كودكان پيش دبستاني بوشهر انجام شده است.
روش بررسي در پژوهش حاضر روش بررسي مقطعي بود كه روي كودكان 3 تا 5 ساله شهر بوشهر در سال 95-1394 با استفاده از روش نمونه گيري دو مرحله اي انجام شد. در مرحله اول به صورت تصادفي ساده مهدكودك ها و پيش دبستاني ها انتخاب و در مرحله دوم در هر مهدكودك، كودكان به صورت تصادفي سيستماتيك وارد مطالعه شدند. اطلاعات تغذيه كودك در دوران شيرخوارگي و رفتارهاي مكيدن، سن شروع و قطع تغذيه با شير مادر و يا بطري، استفاده از پستانك، مكيدن انگشت و ساير رفتارهاي تغذيه اي در يك پرسش نامه محقق ساخته جمع آوري شد كه والدين آن را تكميل كردند. يك كارشناس گفتاردرماني و دستيار او با به كارگيري آزمون اطلاعات آوايي استاندارد بومي شده، مشكلات گفتار در كودكان پيش دبستاني را در محل هر پيش دبستاني ارزيابي كردند. داده ها با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار و فراواني) و آزمون هاي آماري تي مستقل (براي مقايسه متغيرهاي كمي بين دو گروه كودكان با و بدون اختلال گفتار) ، مجذوركا (براي بررسي ارتباط متغيرهاي دموگرافيك با اختلال گفتار) و رگرسيون لجستيك (براي مقايسه اختلال گفتار بين گروه هاي مختلف كودكان از نظر عادات مكيدن) و با به كارگيري نرم افزار SPSS نسخه 18 تجزيه وتحليل شد. در تمام تجزيه وتحليل ها سطح معني داري 05/0 در نظر گرفته شد.
يافته ها در مجموع 222 كودك 3 تا 6 سال شامل 110 دختر (49/5 درصد) و 112 پسر (50/5 درصد) ارزيابي شدند. بيشتر مادران (72/5 درصد) و پدران (68 درصد) تحصيلات دانشگاهي داشتند. فراواني اختلال گفتار 9/5 درصد (21 نفر) بود. در توليد گفتار 20 نفر (9 درصد) از كودكان داراي اختلال خفيف، 1 نفر (0/5 درصد) داراي اختلال متوسط و 201 نفر (90/5 درصد) طبيعي بودند. تمام كودكان مكانيسم دهاني طبيعي داشتند و هيچ كدام از كودكان علل عضوي آشكاري نداشتند كه باعث مشكل گفتاري شود. اندام هاي توليد گفتار در تمام كودكان بررسي شده طبيعي بود. 212 نفر (95/5 درصد) از كودكان از شير مادر تغذيه كرده اند. 125 نفر (56/3درصد) از كودكان با بطري تغذيه كرده اند. بيشتر كودكان (9/50 درصد) تغذيه با شير مادر را بدون مصرف هم زمان با شيشه شير داشته اند. ميانگين دوره تغذيه با شير مادر 08/06±16/8 ماه و ميانگين مدت تغذيه با طريق بطري 10/2±15/93 ماه بود. 83 كودك (37/4 درصد) از پستانك با ميانگين زماني 9/09±10/84 استفاده كرده اند. 22كودك (10درصد) عادت مكيدن انگشت داشتند. ميانگين سني شروع مكيدن انگشت 07/59±9/05 ماه و سن ترك مكيدن انگشت 82/8 15±ماه بود. بيشتر كودكان (4/5 درصد) گاهي سابقه مكيدن انگشت را داشته اند. تنها 2/3 درصد (7 نفر) از كودكان سابقه مكيدن شي ديگري به جز انگشت و پستانك را داشته اند. ميانگين سن مادران (0/09=P) ، وزن كودكان (48/0=(Pو سن رفتن كودك به مهد (90/95=P) بين دو گروه با و بدون اختلال گفتار تفاوت معناداري نداشت. همچنين بين جنسيت كودك (0/25=P) ، تحصيلات مادر (0/80=P) ، تحصيلات پدر (0/33=P) ، سابقه اوتيت حاد مياني (0/72=P) و سابقه بستري كودك در ماه اول تولد (1=P) با اختلال گفتار رابطه معناداري وجود نداشت. بين تغذيه با بطري (0/49=P) ، مصرف پستانك (0/48=P) ، بردن اشيا به دهان (0/50=P) و مصرف شير مادر (1=P) با اختلال گفتار رابطه معناداري وجود نداشت. از بين عادات مكيدن در جمعيت مطالعه شده، فقط مكيدن انگشت با اختلال گفتار ارتباط معني داري داشت (0/043=P). شانس اختلال گفتار در كودكان با عادت مكيدن انگشت 3/36 برابر (10/31-1/09=فاصله اطمينان 95 درصد) بيشتر از ساير كودكان بود.
نتيجه گيري فراواني اختلال گفتار در كودكان مطالعه شده نسبت به مقادير گزارش شده در دنيا، بيشتر است و ارتباط معناداري بين عادت انگشت مكيدن با اختلال گفتار در كودكان 3 تا 5 سال شهر بوشهر وجود دارد. اين موضوع اهميت پيشگيري و درمان به موقع و زودرس عادت مكيدن انگشت در كودكان پيش دبستاني را بيش از پيش آشكار مي كند.
چكيده لاتين :
Objective Speech and language disorders are considered as one of the most important public health problems that have many secondary complications, especially on the quality of life of childhood and adolescence. This study aimed to investigate the frequency of speech disorders and its association with parents, reported sucking behaviors of children including breast feeding, bottle feeding, using a pacifier, finger sucking, and other sucking behaviors in 3-5 years old children in Bushehr City, Iran.
Materials andamp; Methods This is a cross-sectional study conducted on 3-5 years old children in Bushehr City, Iran during 2015-2016. Using two-stage sampling method, preschools and kindergartens were randomly selected in the first stage and children were selected by systematic random sampling method in the second stage. Their parents completed a self-administered questionnaire to collect information on childrenandamp;rsquo;s feeding during infancy and sucking behaviors, start and stop age of breast- and bottle-feeding, pacifier use, finger sucking and other sucking behaviors. Evaluation of speech problems was conducted at each preschool with subsequent scoring by a speech therapist and her assistant using phonetic information test. The obtained data were analyzed using descriptive statistics (mean, standard deviation and frequency) and Independent t test (for comparing quantitative variables between two groups of children with and without speech disorders), Chi-square test (to examine the relationship between demographic variables and speech disorders) and logistic regression (to compare speech disorders between different groups of children in terms of sucking habits). SPSS version 18 was used for analyzing the data. In all analyzes, the significant level was considered as 0.05.
Results Total of 222 children, aged 36 to 72 months were assessed (49.5% girls and 50.5% boys). Mothers, (72.5%) and fathers, (68%) education level was mostly university degree. The frequency of speech disorders was 9.5%. In speech production, 20 (9%) children had mild disorder, 1 had moderate disorder, and 201 (90.5%) children were normal. Speech production organs were normal in all children. Totally, 212 (95.5%) children were breast fed and 125 (56.3%) were bottle-fed. The majority of children (50.9%) had exclusive breast feeding. Children were breast fed for meanandamp;plusmn;SD duration of 16.08andamp;plusmn;8.06 months and were bottle-fed for 15.93andamp;plusmn;10.2 months. Eighty-three (37.4%) children had used a pacifier for an averageandamp;plusmn;SD of 10.84andamp;plusmn;9.09 months; 22 (10%) children were reported to have sucked their fingers. Meanandamp;plusmn;SD onset age of finger sucking was 9.59andamp;plusmn;7.9 months and the age of finger sucking cessation was 15andamp;plusmn;8.28 months. The majority of children (4.5%) had sometimes sucked their fingers. Only 7 (3.2%) children had a sucking history other than finger and pacifier sucking. There was no significant difference between children with and without speech disorders regarding the age of mother (P=0.09), childrenandamp;rsquo;s weight (P=0.48) and when attended the kindergarten (P=0.95). Also, there was not any significant relationship between childandamp;rsquo;s sex (P=0.25), maternal education (P=0.80), fatherʹs education (P=0.33), history of acute otitis media (P=0.72) and history of hospital admission in the first month of birth (P=1) with speech disorders. There was no significant relationship between bottle-feeding (P=0.49), using pacifier (P=0.48), sucking objects (P=0.50) and breast feeding (P=1) with speech disorders. The only significant relationship was found between finger sucking and speech disorders (P=0.043). The odds of speech disorder was 3.36 fold more in children with finger sucking compared to other children (95%CI: 1.09-10.31).
Conclusion The frequency of speech disorder in preschool children in Bushehr is higher than the global figures reported. The results suggest a significant relationship between finger-sucking behavior and speech disorder in 3-5 years old children in Bushehr. This highlights the importance of prevention and early treatment of childhood finger sucking habit in preschool children.
