اثر بخشي بازي درماني بر سازگاري اجتماعي و مهارت‌هاي ارتباطي كودكان ناشنوا

The Effectiveness of Game Therapy on Deaf Childrenיs Social Adaptation and Communication Skills

هدف ناشنوايي اختلالي است كه با پيامدهاي منفي فردي و بين فردي بسياري همراه است. بنابراين بايد با شناسايي و به كارگيري برنامه ها و راهبردهاي موثر در راستاي كاهش مشكلات اين گروه [E1] از افراد گامي برداشته شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسي اثر بخشي بازي درماني بر سازگاري اجتماعي و مهارت هاي ارتباطي كودكان ناشنوا است. روش بررسي اين بررسي از نوع نيمه آزمايشي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان ناشنواي دوره ابتدايي شهرستان ساري در سال تحصيلي 96-1395 بوده است كه بنابر آمار، اين تعداد برابر40 دانش آموز بود. در اين مطالعه كل جامعه انتخابي در تحقيق شركت داده شدند و از اين گروه نمونه 40 نفري، به طور تصادفي 20 نفر در گروه آزمايش و 20 نفر در گروه كنترل گمارده شدند. اعضاي گروه آزمايش در طول12 جلسه هفتگي مورد بازي درماني قرار گرفتند. از مقياس درجه بندي مهارت هاي اجتماعي [1] (تراسكات، 1989) آزمون مهارتهاي ارتباطي [E2] (كويين دام، 2004) براي جمع آوري داده ها استفاده شد. يافته ها نتايج امار توصيفي و نمرات هر يك از مهارتهاي ارتباطي و سازگاري اجتماعي كودكان ناشنواي شركت كننده در اين مطالعه گوياي بهبود وضعيت شركت كنندگان گروه آزمايش نسبت به شركت كنندگان گروه كنترل بود P < 0/05. همچنين نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه كه بازي درماني موجب بهبود معنادار [E3] ميانگين نمرات مهارت هاي ارتباطي و سازگاري اجتماعي در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل گرديده است P < 0/05. نتيجه گيري بر پايه يافته هاي اين پژوهش، بازي درماني روشي موثر در بهبود وضعيت ارتباطي و اجتماعي كودكان ناشنوا است. بنابراين در زمينه كار با كودكان ناشنوا و كم شنوا، متخصصان و كارشناسان حوزه سلامت ميتوانند با توجه به مشكل جسمي اين گروه [E4] از افراد و محدوديت هاي آنها، از بازي درماني به عنوان روشي موثر در بهبود وضعيت ارتباطي و اجتماعي كودكان ناشنوا استفاده كنند.

Objective Deafness is a disorder with many individual and interpersonal negative consequences. Therefore, proper measures should be taken to identify and implement effective programs and strategies to reduce the problems of these people. This study aimed to investigate the effectiveness of play therapy on deaf childrenʹs social adaptation and communication skills. Materials andamp; Methods This research was a quasi-experimental study. The study population included all elementary deaf students in the city of Sari in 2011-2012. According to statistics, they comprised 40 students and the entire selected community were included in the study. Out of 40, twenty were randomly assigned in the experimental group and 20 in the control group. The experimental group were treated by game therapy during 12 weekly sessions. The study instruments were Social Skills Rating Scale and Skills Test-Revised communication were used to collect data. Results Descriptive statistics and scores of each communication skills and social adaptation of deaf children participating in this study indicated that the participants in the experimental group had a better improvement than the control group participants (Pandlt;0.05). Also, the results of covariance analysis showed that play therapy significantly improved the mean scores of communication skills and social adaptation in the experimental group compared to the control group. In other words, in deaf children, the effectiveness of play therapy in increasing social adjustment and communication skills is significantly more than non-treated control group. Conclusion Play therapy is an effective way to improve the social and communication skills of deaf children. Therefore, in the area of working with deaf and hearing impaired children, experts and health professionals can use play therapy as an effective way to improve their social adaptation and communication skills, given the physical problems of these individuals and their limitations.