تأثير گروه‌درماني اميدمحور، مبتني بر نظريه اميد اسنايدر بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان

THE EFFECT OF HOPE-BASED GROUP THERAPY ON THE CANCER PATIENTS` QUALITY OF LIFE BASED ON SNYDERיS HOPE THEORY

پیش‌زمینه و هدف: بیماری سرطان ازجمله اختلالات مزمنی است كه به‌شدت روی سلامت و درنتیجه كیفیت زندگی افراد تأثیرگذار است. بیماران مبتلا به سرطان استقلال و توانایی خود را برای شركت مؤثر در خانواده و اجتماع ازدست‌داده و احساس فقدان شایستگی و عدم اطمینان می‌كنند. این مطالعه، باهدف بررسی تأثیر گروه‌درمانی امید محور مبتنی بر نظریه امید اسنایدر، بر كیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه‌كننده به مركز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه در سال 95-1394 انجام گردید. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر یك مطالعه تجربی از نوع كارآزمایی بالینی تصادفی شده است كه بر روی 40 بیمار مبتلا به سرطان مراجعه‌كننده به مركز آموزشی درمانی امام خمینی ارومیه انجام شد. بیماران به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و سپس به‌طور تصادفی به دو گروه 20 نفری مداخله و كنترل تقسیم شدند. مشاركت‌كنندگان گروه مداخله به مدت 8 جلسه، هر هفته 1 جلسه تحت آموزش گروهی بر مبنای نظریه امید اسنایدر قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه‌های جمعیت شناختی، امید اسنایدر و كیفیت زندگی مخصوص بیماران مبتلا به سرطان QLQ-C30 بود. داده‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های كای دو، تی مستقل و تی زوجی تحلیل گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد كه گروه‌درمانی امید محور، باعث افزایش میانگین نمره‌های حیطه عملكردی و حیطه كیفیت زندگی در بیماران گروه مداخله شده است (05/0>P). ولی در حیطه علائم تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (05/0

Background & Aims: Cancer is a chronic disorder which extremely affects the individuals` health and quality of life. Cancer patients lose their independence and ability to be effectively present in family and community and fell lack of competence and confidence. The present study aims at analyzing the effect of hope-based group therapy on the cancer patients` quality of life in Urmia Imam Khomeini educational therapeutic center. Materials & Methods: The present study is an experimental and a randomized clinical trial which is conducted on 40 cancer patients who have referred to the Imam Khomeini educational therapeutic center of Urmia. Patients were selected based on convenience sampling and then they were randomly divided into two intervention and control groups, each having 20 members. Participants of the intervention group were trained based on Snyderʹs hope theory during one session per week for 8 sessions. The data collection tools included a Demographic Questionnaire, Snyder`s Hope Questionnaire and cancer-specific quality of life questionnaire QLQ-C30 and for data analysis descriptive and inferential statistics was used. Results: The research findings showed that hope-based group therapy increases the mean scores of two components of Functional and quality of life in the intervention group (p<0.05) but there were not any meaningful differences in the symptoms component (P>0.05). Conclusion: Based on the research findings, the authors concluded that hope therapy has a considerable effect on improving different aspects of male and female cancer patients` health-related quality of life. Therefore, by using the findings of the present research and implementing programs and strategies to intervene hope-based group therapy for cancer patients, officials and administrators of health system in Iran can improve these patients` quality of life in different domains.