سير تحول ساختارهاي ربطي با حروف«اگر، مگركه و اگرنه» تا قرن هفتم به منظور تشخيص سبك متون منثور در قرون مختلف

The transformation of conjunctions "if, or and unless " up to 14 th century in Persian literary proses

گام نخست در فهم و بررسي ميراث ادب فارسي، شناخت ويژگيهاي زباني متون است. حروف در ساختمان جمله به عنوان بزرگترين واحد زباني ، گاه نقش پيوند و وابسته سازي دارند؛ خصوصاً در جمله هاي مركب،كاركرد ويژه اي دارند. اين مقاله با بررسي حروف ربط « اگر، اگرنه و مگر كه» نشان داده است كه حروف ربط« اگر» و «و اگر نه» سه نوع ساخت داشته اند كه زمان فعل در هر كدام متفاوت بوده است. همچنين پيوندهاي ربطي مانند « اگر...تا»، « اگر...باري»، « اگر...اگر نه»، « مگر...اگر نه» و... در متون منتخب نثر تا قرن هفتم هجري، وجود داشته اند كه هر يك كاركرد خاصي داشتند و معناي متفاوتي را ميرساندند . بعضي از آنها در طول زمان باقي مانده و بعضي جايگزين گروه ديگر با معنايي نزديك به آن شده و گروهي هم از ميان رفته اند. ميتوان از اين دست پژوهشها در تعيين تقريبي زمان آثار و غني تر كردن زبان فارسي معاصر بهره برد.

First step to understanding and studying Persian literary heritage is to know historical grammar and specially sentences as the most important part of the speech. it is known that conjunctions play important role in the complex sentences. Writers of this essay have studied the conjunctions such as "if, otherwise (but), unless "and shown that there were three types of if condition with different structure and meaning. The research also indicates the subordinating phrases they made like "if…then "or "if…if not or unless "in selected Persian literary proses until 14th century. It is shown that there were many different complex sentences with the various subordinators which each of them expressed quite specific meaning. Some of these structures have still remained; some changed or faded during the time. The research can help scholars to define the time of historical works as well as reanimating these structures to make the contemporary Persian literature wealthier