نگاه ديگرگون صائب تبريزي به خورشيد (آفتاب)

The different look of Saeb Tabrizi to the sun

سنت ادبي، جرياني تكرار شونده در شعر است كه مورد پسند اهل ادب قرار گرفته و شعرا به تقليد از قدما بدان تمسك ميجويند. رفته رفته تكرار بي رويه، موجب ملال و بي ميلي صاحبان ذوق ميشود و شاعري باقريحه در مسير خلاف اين سنت حركت كرده، به ابداع و نوآوري شاعرانه دست ميزند. تلاشي كه صائب تبريزي پس از اشباع مضمونهاي شعر عصر تيموري بدان دست زد و هنجارشكني سنتهاي ادبي را پيش گرفت و مضمونهايي بكر و تازه را در شعر وارد كرد. در تحقيق حاضر به بررسي هنجارشكني آفتاب (خورشيد) در چهار سطح برتري ديگران، بي­اعتباري، نگاه نو به صفات مثبت و صور خيال پرداخته شده است. تصويرسازي او اغلب به بي­اعتباري و برتري ديگران به آفتاب (خورشيد) نظر داشته تا در مسير مخالف با جريان شعري حركت كرده باشد.

Literary tradition is a recurrent movement in poetry, which has attracted the attention of literary men, and made poets to observe it in pursuance of the old poets. Little by little, the excessive repetition cultivated boredom and reluctance in the talented poets, and one [among them] took the reverse line and initiated poetic innovation, i.e. Sa’eb Tabrizi’s effort to deviate from the literary traditions after the saturation of the poetic themes of Timurid era. The present work attempts to evaluate the nature of deviation in [the term] ‘sunlight’ (the sun) at four levels of ‘superiority of others’, ‘disfavor’, ‘new look to the positive attributes’, and ‘imageries’. His imagery has often addressed the disfavor and superiority of others to the sunlight (the sun) so as to oppose the then poetic current.