هنر و سياست؛ زمينه‌هاي تعامل و تقابل سياست و هنر در پست‌مدرنيسم

ART an‎d POLITICS; INTERACTION an‎d CONFLICT AREAS BETWEEN ART an‎d POLITICS IN POSTMODERNISM

پست‌مدرنيسم با مطرح شدن در چند دهۀ گذشته، مباحث و پرسش‌هاي گستردۀ فلسفي، ايدئولوژيك و زيبايي‌شناختي بسياري را گسترش داد. يكي از اين پرسش‌هاي جدي كه نظر بسياري از متفكران علوم اجتماعي و نظريۀ سياسي را به خود معطوف كرده، نسبت ميان پست‌مدرنيسم به‌مثابۀ يك مكتب هنري و زيبايي‌شناختي است كه بعد از مدرنيسم سر برآورده و امر سياسي است. مقالۀ حاضر با ابتنا به ديدگاه‌هاي متفكران برجستۀ پست‌مدرن در پي بررسي اين پرسش است كه آيا برخلاف نظر كانت كه از استقلال و غيرهدفمند بودن هنر سخن گفته بود، در موقعيت كنوني مي‌توان از زيبايي‌شناسي سياسي و امكان سياسي شدن هنر سخن گفت؟ به‌منظور پاسخ به اين پرسش نويسندگان مقالۀ حاضر براي اثبات دعوي خود از سياسي شدن هنر و الگوي زيبايي‌شناسي سياسي پست‌مدرنيستي، چند مفهوم را به بررسي و نقد مي‌گذارند. اين مقوله‌ها عبارت‌اند از: مصرف‌زدگي در سرمايه‌داري متأخر، نقد سياست اقليت و زيبايي‌شناسي سياسي در سخن پسااستعماري. مقالۀ حاضر به روش توصيفي تحليلي به نگارش درآمده و از چارچوب نظريۀ انتقادي متفكراني چون لئوتار، فرديك جيمسون و ميشل فوكو بهره برده است.

Postmodernism, with its introduction in the last few decades, has expanded a lot extensive philosophical, ideological and aesthetic discussions and questions. One of the serious questions is interested by many social sciences and political theory thinkers, it is the relation between postmodernism as a school of art and aesthetic that emerged after modernism and the political. According to the postmodern thinkers’ views, this article to fallow the question, whether unlike Kant, who had spoken about independence and non-objective art, we can speak about political aesthetics and political possibilities of art in the current situation? In order to answer these questions, the authors have drawn some concepts to prove their claim of art politicization and post-modern political aesthetic pattern. These concepts include: the consumptionism in late capitalism, critique of minority policy and political aesthetic in postcolonial discourse. This article has been written by descriptive analysis and has used the critical theory framework of thinkers such as Lyotard, Friedrich Jameson and Michel Foucault.