نقش انگيزش در يادگيري

گر چه اطلاعات ما در باره انگيزش اصولا توصيفي است ولي ازروي كاركردها و رفتارهاي بعد از يادگيري پي به انگيزش افراد مي بريم. انگيزش مبحثي بسيار وسيع است كه حوزه هاي علايق ،كنجكاوي ،سلائق ،نيازها و حتي حيطه عاطفي را در برمي گيرد. گرچه عامل وراثت و محيط باهوش و غني سازي محيط آموزشي و بهبود روشهاي تدريس تا اندازه زيادي در بهبود وضع آموزشي تاثير دارند ولي قلب آموزش انگيزش است. انگيزش عامل كلي مولد رفتار به حساب مي آيد در حاليكه انگيزه راعلت اختصاصي يك رفتارمشخص مي دانند مثلا وقتي مي پرسيم كه چرا فلان شخص رفتار خاصي راانجام مي دهد بدنبال انگيزه او هستيم. درواقع انگيزش حالت كلي تمايل به پيشرفت تحصيلي است و انگيزه حالت اختصاصي نسبت به درس خاص مي باشد. انگيزش هم هدف است وهم وسيله ،بعنوان هدف ما از دانش آموزان و دانشجويان مي خواهيم نسبت به موضوعهاي مختلف علمي و اجتماعي علاقه كسب كنند.از اين رو،تمام برنامه هاي درسي كه در آنها فعاليتهاي حيطه عاطفي ملحوظ شده است داراي هدف انگيزشي هستند بعنوان وسيله انگيزش مانند آمادگي ذهني يا رفتارهاي ورودي ،يك پيش نياز يادگيري به حساب مي آيد و تاثير آن بر يادگيري يكي از امور بديهي است. اگر دانش آموزان و دانشجويان نسبت به درس بي علاقه باشند(داراي انگيزش سطح بالايي باشند) هم به توضيحات معلم بادقت گوش خواهند داد،هم تكاليف درسي خود را با جديت انجام خواهند داد و هم بدنبال كسب اطلاعات بيشتري در زمينه مطالب درسي خواهند رفت. در اين مقاله ضمن آشنايي با نقش انگيزش بر يادگيري ،و معرفي انواع نظريه هاي انگيزشي،شيوه ها و اصول ايجاد انگيزش توضيح داده مي شود.