مديريت محيط امنيتي و افق منطقه گرايي در سارك

MANAGEMENT OF SECURITY ENVIRONMENT an‎d HORIZON OF REGIONALISM IN SAARC

«اتحادية جنوب آسيا براي همكاري منطقه‌اي» سارك، در سال 1985، براي گسترش همكاري ميان كشورهاي جنوب آسيا تأسيس شد. سارك فارغ از فضاي جنگ سرد، بر مبناي ملاحظات فني و اقتصادي، مستقل، و خودجوش به وجود آمد، اما رونقي در همكاري و همبستگي آ‌‌ن‌ها پديدار نشده است. در پاسخ به اين سؤال كه علي‌رغم برنامه‌هاي مختلف توسعه و گسترش سارك (1985-2014)، چه علل و شرايطي در تطويل ضعف و عدم پويايي آن دخيل بوده‌اند؟ در اين مقاله، به تبيين اين فرضيه مي‌پردازيم كه دگرگوني نظام امنيتي منطقة در جنوب آسيا از 1990 بيشترين تأثير را در رخوت و عدم تعميق منطقه‌گرايي در سارك داشته است. پويش‌هاي ملي ناهمساز كشورهاي منطقه پس از جنگ سرد، الحاق افغانستان به سارك (از 2007) و رويكرد قدرت‌هاي بزرگ به منطقه، عقلانيت و عملكرد اين سازمان را تحت‌الشعاع خود قرار داده است؛ به‌طوري‌كه كشورهاي منطقه توانايي مديريت محيط امنيتي خود را نداشته‌اند و تعميق منطقه‌گرايي نيز آيندة روشني ندارد.

The South Asian Association for Economic Cooperation (SAARC) was established for spreading cooperation among South Asian nations in 1985. Although thesauri disengaged to the Cold War requirements, it created based on technical, economic and independent considerations, but there has not been any notable success in their association. The main question of this article is: “In spite of various development programs, which factors and conditions affected in weakness and passive role of the SAARC (1985-2014)?” We try to explain this idea that change of regional security framework in South Asia from 1990 has had the most impact in weakness and ostensible regionalism of the SAARC. After the Cold War, inconsistent national dynamisms, accession of Afghanistan to the SARRC and the approach of great powers to this region have impressed rationality and performance of this organization. According to mentioned atmosphere, member states could not be able to set native management of regional security and then the horizon of deepening of regionalism would be ambiguous.