تزيين حيات بخش: زيبايي شناسي فرهنگي آيين نخل گرداني روستاي ابيانه

مقاله پيش­رو با رويكرد انسان شناسي و با هدف فهم زيبايي شناسي فرهنگي آيين نخل گرداني در ابيانه انجام شده است. به دليل مهاجرت جوانان از ابيانه بررسي بخش زنده فرهنگ به صورتي كه فرهنگ گذشته نيز در آن حفظ شده باشد، تنها در موقعيت هايي چون نخل گرداني امكان­ پذير است. اين پژوهش در پي پاسخ به اين پرسش هاست كه معيارهاي زيبايي شناسي در فرهنگ ابيانه چيست و اين معيارها چگونه در آيين نخل گرداني به­ كار گرفته مي شوند؟ پژوهش پيش­رو با روش ميداني انجام گرفته و براي گردآوري داده ها از مشاهده مشاركتي، مصاحبه، فيلم برداري، عكس برداري و نيز از تاريخ شفاهي و اسناد تصويري- تاريخي استفاده شده است. تحليل داده ها به شيوه مردم نگاري است و پس از تحليل فرهنگي اجزاي آيين، كل فرايند نخل گرداني و مفاهيم آن بررسي و مفهوم پروري شده است. براساس نتايج اين پژوهش، درخشش، تناسب، تعادل و حركت مهم ترين معيارهاي زيبايي شناسي مردم ابيانه است. زيبايي شناسي آييني در فرهنگ ابيانه نشان مي دهد آنچه در مناسك با هدف ارضاي زيبايي شناسي مخاطب قدسي و براي خوشنودسازي او براي دريافت قدرت و حفاظت از تبار انجام مي گيرد، ابتدا زيبايي شناسي خودِ كنش­گران را ارضا مي ­كند. تزيين درخشان در فرهنگ ابيانه با حيات، و جدايي از آن با حركت به ­سوي مرگ برابر است؛ بنابراين، ايجاد حيات اجتماعي و حفاظت از آن، كاركرد هنر تزييني در جامعه ابيانه است.