تحليل كهن الگويي داستان امير ارسلان بر اساس نظريه تفرد يونگ

نقد كهن الگويي يكي از رويكردهاي نقد ادبي معاصر است كه به كشف ماهيت و ويژگي اسطوره ها و كهن الگوها و نقش آن ها در ادبيات مي پردازد. در اين مقاله كهن الگوي داستان اميرارسلان بر اساس نظريه تفرد يونگ تحليل كهن الگويي شده است؛ به اين شرح كه اميرارسلان به عنوان قهرمان جست وجوگر براي رشد و تكامل و دستيابي به كهن الگوي خويشتن، حركت خود را آغاز مي كند و با ديدن تصوير فرخ لقا (آنيما) بيدار مي شود و به سطح هاي تازه اي از آگاهي دست مي يابد. او با گذر از كهن الگوي نقاب به ياري پير دانا به حذف سايه و يكي شدن با آنيما (فرخ لقا) موفق مي شود و فرايند تفرد خود را به سرانجام مي رساند و به كهن الگوي خويشتن دست مي يابد. ضمن اينكه او كهن الگوي مرگ و تولد دوباره را- كه معناي آن استعلاي حيات و تحول دروني است- با واردشدن در غار و چاه – كه بيانگر بازگشت به مرحله جنيني (مرگ آييني) است – و بيرون آمدن از آن مكان ها – كه رمز تولد مجدد است - تجربه مي كند.