فعل در زبان دوبيتي هاي امير پازواري

زبان مازندراني يكي از زبان هاي رايج در كشور ايران است كه از ديرباز با وجود تعامل با ديگر زبان هاي ايراني توانسته است ساختار و ماهيت خود را حفظ كند و به عنوان يكي از زبان هاي زنده دنيا به پويايي خود ادامه دهد؛ ولي با وجود شناخت و بررسي قواعد زباني حاكم بر آن، در محافل علمي مهجور مانده است. نگارندگان در تحقيق حاضر با مطالعه اشعار امير پازواري – شاعر مازندراني عصر صفويه- علاوه بر استخراج و دسته بندي قواعد زبان طبري، آثار اين شاعر را با رويكردي سبك شناسانه بررسي كرده اند. آنچه با نگرش توصيفي -تحليلي به دوبيتي هاي امير پازواري در اين نوشتار به دست آمده، بيانگر آن است كه سيستم فعل در زبان طبري جديد، به ويژه در آثار امير پازواري در مبنا شامل دو مضارع و ماضي و چهار وجه اخباري، امري، التزامي و شرطي است. از نظر زماني در چهار قسم حال، گذشته، آينده (شكل خاصي براي تشكيل ندارد) و نقلي تقسيم مي شود و از نظر شكلي فقط به صورت حال، گذشته، نقلي و شرطي است. افعال از نظر تركيب به صورت زمان هاي ساده و مركب هستند. در مجموع نتايج نشان دهنده اثرپذيري اندك اين زبان از زبان هاي رايج اطرافش به خصوص فارسي معيار و در نتيجه ثبات تاريخي آن زبان است.