عنوان مقاله :
مطبوعات رضاخاني: طرح انديشه ايرانشهري و مشروعي ت سازي براي حكومت پهلوي
عنوان به زبان ديگر :
Iranian Media During Reza khan Era: The Idea of Iran-Shahr and Legitimization of Pahlavi Dynasty
پديد آورندگان :
انصاري، محمدمهدي دانشگاه علامه طباطبايي
كليدواژه :
مطبوعات , انديشه ايرانشهري , باستان‌گرايي , مشروعيت
چكيده فارسي :
مطبوعات دوره پهلوي اول، به عنوان ابزار تبليغاتي دستگاه حكومتي با هدف بازتوليد مشروعيت و حقانيت براي سلسله پهلوي به طرح انديشة ايرانشهري و ترويج گرايشات ناسيوناليستي و باستان‌گرايانه پرداختند. حال اينكه اين مطبوعات و نشريات كه توسط روشنفكران ونخبگان وابسته به دربار پهلوي اداره مي‌شدند، چگونه در پي دست و پا كردن مباني هويتي جديدي براي جامعه سنّتي و استبداد زده ايران بودند، در اين مقاله مورد بررسي قرار مي‌گيرد. البته در چنين فضاي فكري و سياسي قرار بود روشنفكران و روزنامه‌نگاران وابسته به دربار، هم دستاوردهاي تمدني غرب را وارد كنند و هم به تعميق روحيات ناسيوناليستي و علايق باستاني و تاريخي ايرانيان بپردازند كه اين خود حاكي از يك انديشه پاردوكسيكال بود يعني ورود به دنياي مدرن با تأكيد بر سنن و اسطوره‌هاي باستاني. البته به‌‌رغم فعاليت دستگاه تبليغات رضاخاني به واسطة حاكميت فضاي بسته سياسي، انديشه ايرانشهري در نهايت نتوانست پايه‌هاي مشروعيت حكومت پهلوي را استوار سازد.
چكيده لاتين :
During the reign of First Pahlavi, the Iranian press have been used as a means of propaganda by the government in order to fabricate the righteousness and legitimacy for the Pahlavi Dynasty and embarked on generating the idea of Iranshar (Iranian Statehood) with the emphasizing on promoting the nationalistic tendencies towards Ancient Iran. This article tries to explore the role of the press under supervision of intellectual and elites who were aligned with regime and tries to answer this question that how they attempted to make a new identity for Iranian society. It is argued in this article that these intellectuals and journalists were supposed to transfer the values of western civilization to Iranian society and at the same time try to deepen the nationalistic spirit and historical tendencies of Iranians. There was a kind of paradox in this attempt which wanted to emphasize on both modernity and tradition at the same time. The article concludes that due to this paradoxical approach the whole policy somehow failed.
