بعضي اشارات و تلميحاتِ حماسيِ برگرفته از روايت هاي نقالي و شفاهي- عاميانه در شعرِ فارسي

در ابيات و اشعارِ بعضي از شعرا از گذشته تا دوره معاصر، اشاره هايي به نامها و داستانهايِ ملي- پهلوانيِ ايران يافته مي شود كه ماخذِ آنها شاهنامه فردوسي، منظومه هاي پهلوانيِ پس از آن و متونِ ادبي و تاريخيِ رسمي نيست بلكه توضيح و گزارشِ آنها را بايد در روايتهاي نقالي (طومارها) و صورتِ شفاهي- عاميانه برخي داستانهاي شاهنامه جُست. راه يابيِ اين گونه تلميحاتِ حماسي به شعر فارسي به دليلِ رواجِ فنِ نقالي و داستان گزاريِ شفاهي در ادواري از تاريخ اجتماعيِ ايران و علاقه همگاني به اين روايتها بوده است. در اين مقاله بدون اينكه استقصايي تام صورت گرفته باشد، بيست و هفت اشاره داستاني به نامها و رواياتِ نقالي و شفاهي- مردمي در شعرِ سخنورانِ مختلف از سده ششم تا امروز آورده و بررسي شده و يازده تلميحِ مبهم نيز كه احتمالاً برگرفته از اين نوع روايتهاست براي توجه و تحقيقِ پژوهشگران معرفي شده است.