جادو و جادوگري در قصه امير ارسلان نامدار

قصه هاي عاميانه گزارشگر سرگذشت ها و ماجراهاي افرادي از طبقات مختلف اجتماعي و عموما كم آوازه است كه برحسب تصادف، با وقايع و حوادثي عبرت انگيز، حكمت آميز و شگفت رو به رو شده اند. اين قصه ها جلوه گاه فرهنگ هر ملت است و از آرزوها و تخيلات توده مردم سرچشمه مي گيرد. درواقع، سرچشمه اين قصه ها، باورها و آيين هاي آغازين انسان هاست. ظهور عوامل و نيروهاي ماوراء طبيعي نظير وجود قصرهاي مرموز، باغ هاي سحرآميز، چاه ها و فضاهاي تيره و تار، ديو، پري، اژدها، سحر، رعد و برق، سعد و نحس، خواب هاي گوناگون، داروي بيهوشي و رمل و اسطرلاب و و نظاير آن از عناصر اصلي و سازنده اغلب قصه هاي ايراني و كلاً قصه هايي است كه در مشرق زمين و سرزمين هايي چون هند، به وسيله قصه نويسان ساخته و پرداخته شده است. از جمله قصه هاي عاميانه آشنا، قصه اميرارسلان نامدار است كه آخرين قصه عاميانه فارسي با ويژگي هاي قصه كهن است. در اين قصه، عمده ويژگي هاي قصه عاميانه فارسي خصوصا جادو، بروز يافته است. جادو به ترفندهايي گفته مي شود كه در قصه ها برخي افراد انجام داده و مي توانند از طريق اين ترفندها قوانين طبيعت را تغيير داده و كارهايي خارق العاده انجام دهند. در اين گونه قصه ها، جادوگران مي توانند افراد را طلسم كنند، جادوهاي ديگر را خنثي كنند و در شكل و ظاهر افراد و اجسام تغيير به وجود بياورند(پيكرگرداني) و يا حوادث آينده را پيشگويي كنند. نويسندگان بر آنند تا جادو و جادوگري را به عنوان يكي از ويژگي هاي قصه عاميانه در اين اثر مورد تحقيق و بررسي قرار دهند