نمادشناسي پاي برهنه در فرهنگ و ادب فارسي (از آغاز تا دوره مشروطه)

تاريخ فرهنگ و هنر ايران پيش از اسلام و پس از آن نشان مي دهد ايرانيان اگر بخشي از تنشان از جامه بيرون باشد، آن را بي شرمي مي دانند و مايل هستند جامه اي بپوشند كه سرتا پايشان را فرا بگيرد. اما در بررسي آثار ادبي به نمونه هايي بر مي خوريم كه به برهنگي سر يا پا اشاره شده است . همان طور كه پوشش ها ،مجموعه اي از پباورهاي فرهنگي هر جامعه را نشان مي دهند،هر نوع برهنگي(سر، تن و پا)هم داراي مفاهيم نمادين فرهنگي و اجتماعي است كه بررسي و شناخت آنها در آثار ادبي راهگشاي پژوهش هاي انسان شناسي فرهنگي و جامعه شناسي است و نتايج آن به بهبود زندگي اجتماعي و فرهنگي مردم و درك بهتر آثار ادبي و حفظ هويت فرهنگي كمك مي نمايد؛زيرا ادبيات زبان بيان فرهنگ و تمدن هر كشوري است و نمادها چكيده اسطوره ها و بيانگر آداب و آيين اقوام اند وبه دليل چند لايگي و چند مدلولي رمز و راز يك فرهنگ را با خود حمل مي كنند. پاي برهنه در ادب فارسي نماد احترام و بزرگداشت ، بندگي و تواضع، اشتياق و وصال ،بي توجهي به خلق و زينت دنيا، مجازات ، سوگواري ، نذر، حاجتمندي و فقر است .عقلاي مجانين نيز پابرهنه اندتابا ظاهر ديوانگان بهتر بتوانند انتقاد و اعتراضشان را به گوش ديگران برسانند. در اين پژوهش با رويكردي توصيفي و تحليلي و استفاده از مستندات كتابخانه اي به نمادشناسي پاي برهنه در آثار نظم و نثر فارسي از آغاز تا دوره مشروطه پرداخته شده است.