راهبردهاي پيشگيري از وقوع جرائم عليه امنيت اخلاقي در ايران

امنيت اخلاقي از آن جهت مهم است كه داراي ماهيتي نرم و وابسته به جامعه هدف است، بنابراين براي خدشه‌دار كردن و به چالش كشيدن امنيت اخلاقي، ارزش‌ها و بنيان‌هاي اساسي جامعه را هدف قرار مي‌دهند. از اين رو به‌عنوان يكي از دغدغه‌ها، همواره در سرلوحه و كانون سياست‌ها، برنامه‌ها، پژوهش‌ها و مطالعات اساسي، شناخته شده و بسيار حائز اهميت بوده است. مقاله حاضر كه از لحاظ نوع تحقيق، كاربردي توسعه‌اي است، با هدف شناسايي و تدوين راهبردهاي جمهوري اسلامي ايران در راستاي پيشگيري از جرائم عليه امنيت اخلاقي تهيه شده است. پرسش اساسي اين پژوهش عبارت است از اينكه راهبردهاي كلان كه موجبات برقراري و حفظ امنيت اخلاقي را فراهم مي‌كنند و مي‌توان بر پايه آن‌ها از جرائم و پديده‌هاي عليه امنيت اخلاقي، پيشگيري نمود، كدامند؟ براي پاسخ به اين پرسش، داده‌ها به‌صورت اسنادي و پيمايشي با ابزار پرسشنامه محقق ساخته گردآوري‌شده و به دو صورت توصيفي و استنباطي، تجزيه ‌و تحليل گرديده‌اند. جامعه آماري تحقيق شامل مسئولين، صاحب‌نظران و كارشناسان مرتبط با حوزه امنيت اخلاقي به تعداد پنجاه 50 تن بوده كه با استفاده از روش‌ نمونه‌گيري از بين نخبگان انتخاب شده‌اند. يافته‌هاي اين تحقيق به شناسايي تعداد 20 گويه قوت، 21 گويه ضعف، 20 گويه فرصت و 21 گويه تهديد در قالب چهار خوشه «فردي»، «خانواده»، «جامعه» و «حاكميت» منجر گرديده است و بر پايه مقاله پيشِ رو، هشت مورد راهبردهاي مربوط به پيشگيري از وقوع جرائم عليه امنيت اخلاقي در ايران به دست آمد.