بررسي مشروعيت حكومت تيمور و جانشينان او(912- 771ه.ق.) با رويكرد به انديشه هاي سياسي ايراني

مشروعيت در اصطلاح سياسي به معناي پذيرش و فرمانبرداري آگاهانه و داوطلبانه‌ مردم از نظام سياسيو قدرت حاكم است. همه انواع نظام هاي سياسي، نياز به مشروعيت دارند؛ تا از يك سو ثابت نمايند كه سلطه و حاكميت ايشان بر حق و درست است و از سوي ديگر با آگاه نمودن زير دستان از حقانيت خود، موجبات اطاعت سياسي آنان را فراهم آورند. هر حاكميتي در چارچوب شرايط عصر خود و با توجه به مذهب، فرهنگ، خلقيات وپيشينه‌جامعه، اصول خاصي را به عنوان مبناي مشروعيت ارائه مي كند. مساله‌ مهم در اينجا توان تلفيق اين اصول باشرايط مختلف است. يكي از ابزارهايي كه حكومت ها براي اعتبار بخشي به حاكميت خود استفاده مي نمودند، بهره گيري از انديشه ها و عقايد سياسي ايراني در مورد جايگاه والاي حكومت و لزوم اطاعت از حاكم بود. تيموريان(912- 771ق.) در جهت كسب مشروعيت به اين اصل مهم توجه داشتند. اين مقاله بر آن است تا مشروعيت حاكميت تيموريان را بر مبناي انديشه هاي ايراني و در قالب عناويني همچون؛ حقّ الهي حكومت، فرهمندي، تأييد الهي، تأثير پذيري از آداب ملكداري پادشاهان ايراني و... به روش توصيفي و تحليلي و بر اساس اطلاعات كتابخانه اي بررسي نمايد.