بررسي روند شكل‌گيري و گسترش رشته شيعه‌شناسي در ايران

بيش از يك ‌دهه از تصويب و تأسيس رشته دانشگاهي شيعه‌شناسي در ايران مي‌گذرد. رشته‌اي كه رويكرد اصلي خود را رويكردي اجتماعي معرفي كرده و در زمان نسبتاً كوتاهي، به خوبي توانسته خود را به جامعه علمي كشور بشناساند و به همين‌ جهت، مراكز و مؤسسات دانشگاهي فراواني اين رشته را تأسيس نمودند. اما سؤال اصلي اين است كه چرا به‌رغم تعريف اوليه رويكرد اجتماعي و نيز معرفي مناسب آن به فضاي دانشگاهي كشور، گرايش جامعه‌شناسي اين رشته عملاً توسعة جدي نيافته است؟ در بخش اول مقاله، معرفي اجمالي اين رشته و سپس گزارشي از وضعيت آن در دانشگاه‌هاي ايران آمده است. در بخش دوم نيز تلاش شده به سؤال فوق پاسخ داده شود. تحليل‌ها نشان از آن دارد كه ديدگاه حوزويان درباره علوم ناظر به واقع به طور عام و درباره جامعه‌شناسي به طور خاص، آن است كه اين علوم از علوم حوزوي نبوده و از «احصائيات» به شمار مي‌آيد كه از درجه اول اهميت برخوردار نيستد. دانشگاهيان نيز مجموعه شيعه‌شناسي را از وظايف حوزويان به شمار آورده، و از ورود در اين عرصه چالش‌برانگيز اجتناب كرده‌اند. در نگارش بخش اول اين مقاله، از روش مصاحبه استفاده شده و بخش دوم آن نيز با روش تحليلي به نگارش درآمده است.