اثربخشي دكسمدتوميدين داخل بيني جهت آرام بخشي متوسط در بيماران تحت آندوسكوپي رتروگريد مجاري صفراوي، يك كارآزمايي باليني آينده نگر تصادفي شده

Evaluation of Intranasal Dexmedetomidine in Providing Moderate Sedation in Patients Undergoing ERCP: A Randomized Controlled Trial

سابقه و هدف: آندوسكوپي رتروگراد پانكراس و مجاري صفراوي (ERCP) معمولاُ تحت آرام بخشي نسبتاً عميق انجام مي شود و ترسناك ترين عارضه آن عوارض تنفسي و انسداد راه هوايي مي باشد. با توجه به عدم ايجاد دپرسيون تنفسي به وسيله دكسمدتوميدين، هدف از اين مطالعه ارزيابي ميزان اثربخشي تجويز نازال اين دارو در ايجاد آرام بخشي متوسط در اين بيماران بوده است. مواد و روش ها: در اين مطالعه كارآزمايي تصادفي شده دوسوكور بيماران كانديد ERCP مراجعه كننده به بخش آندوسكوپي بيمارستان فيروزگر تهران طي سال 1393 به دو گروه تقسيم شدند. در گروه 1 سالين و در گروه 2، دكسمدتوميدين 1 ميكروگرم/كيلوگرم به صورت قطره داخل بيني تجويز شد. از ميدازولام و فنتانيل وريدي و در صورت نياز بيش تر از پروپوفول براي القاء آرام بخشي مورد نياز استفاده گرديد. در طول آندوسكوپي ميزان ميزان مصرف داروهاي آرام بخش، پارامترهاي هموديناميك و تنفسي و رضايت بيماران و درمان گران ثبت گرديد. يافته ها: از نظر سن و جنس و BMI دو گروه اختلاف معني داري نداشتند. ميانگين مصرف ميدازولام و فنتانيل در دو گروه مشابه بود ولي دوز استفاده شده پروپوفول در گروه 2 از گروه1 كم تر بود (0/002= p). تعداد ضربان قلب در گروه2 كم تر از گروه1 بودولي مقايسه فشار خون در دو گروه تفاوت معني دار نشان نداد (0/05> p). ميزان رضايت مندي بيماران و پزشكان از كيفيت آرام بخشي در گروه 2 بيش تر از گروه 1 بود (0/03= p). استنتاج: استفاده از دكسمدتوميدين به عنوان داروي كمكي در آرام بخشي بيماران تحت ERCP مي تواند ميزان استفاده از آرام بخش ها را كاهش داده و رضايت بيش تري را براي بيماران و درمان گران به همراه داشته باشد.

Background and purpose: Endoscopic retrograde cholangiopancreatography (ERCP) is usually performed under deep sedation. Respiratory depression and airway obstruction are the most dangerous complications of sedatives. Dexmedetomidine is a drug that does not cause respiratory depression so, this study evaluated the efficacy of nasal dexmedetomidine in inducing moderate sedation in patients undergoing ERCP. Materials and methods: In a double blind randomized controlled trial, the patients candidate for ERCP in Firoozgar hospital, were divided into two groups. Group I received normal saline while in group II dexmedetomidine 1μg/kg was administered intranasaly. Also, intravenous midazolam and fentanyl, and if needed, propofol were used for induction of sedation. Then total use of sedative drugs, hemodynamic parameters, patient and physician satisfaction and side effects of treatment were documented. Results: There were no significant differences in age, sex and BMI between the two groups. Mean use of midazolam and fentanyl was almost similar in two groups but the use of propofol was lower in group II (P= 0.002). The mean heart rate was found to be lower in the group receiving dexmedetomidine but systolic and diastolic blood pressure were almost similar in two groups (P> 0.05). Compared with the results in group I, the patients and physicians in group II were more satisfied with dexmedetomidine. Conclusion: Dexmedetomidine as an adjuvant drug for sedation in patients undergoing ERCP could reduce the need for other sedatives, and also satisfy both the patients and therapists.