بررسي و مقايسه گزارشات آسيب شناسي و تشخيص هاي باليني بيوپسي هاي ضايعات دهاني

Comparative Study of Histopathological Reports and Clinical Diagnosis of Oral Biopsies

سابقه و هدف: موثرترين راه براي رسيدن به يك تشخيص و در نهايت درمان صحيح در آسيب ها و ضايعات دهاني، تهيه بيوپسي و بررسي آسيب شناختي آن است. در اين مطالعه، همخواني تشخيص هاي باليني و پاتولوژي در بيماران مراجعه كننده به يك مركز آسيب شناسي دهان، فك و صورت در ساري بررسي شد تا ميزان تطابق موجود شناسايي شود. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي– تحليلي و مقطعي بر روي 206 بيمار مراجعه كننده به اين مركز با ضايعات دهاني بيوپسي شده طي سال هاي 94-1390 انجام شد. مشخصات دموگرافيك بيماران شامل سن، جنس، قوام، رنگ ضايعه، روند بيولوژيكي، محل آناتوميك، برجسته يا مسطح بودن، نماي سطحي، داخل يا خارج استخوان بودن ضايعه، تخصص پزشك معالج و تطابق تشخيص كلينيكي با هيستوپاتولوژيك با استفاده از روش آماري كي دو، فيشر و كاپا مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: تشخيص هاي باليني در 77/1 درصد موارد با تشخيص هاي هيستوپاتولوژيك منطبق بود. تشخيص كلينيكي درست در ضايعات بدخيم (75 درصد) و بيش تر از ضايعات خوش خيم (72/7 درصد) بود. ضايعات مركزي نسبت به ضايعات محيطي، بيش ترين درصد توافق را با 81/8 درصد داشتند كه از بين آن ها نيز كيست راديكولار با ضريب توافق 92 درصد، بيش ترين تشخيص صحيح را به خود اختصاص داد. بالاترين ضريب توافق در ضايعات محيطي، به ترتيب در ضايعات صاف با 68/3 درصد و ضايعات موجود در لثه با 68/5 درصد بود. بالاترين ضريب توافق (5/86 درصد) در جراحان فك و صورت بود. استنتاج: اگرچه درصد بالايي از تشخيص هاي باليني و گزارشات آسيب شناسي مويد يكديگر مي باشند، اما رقم عدم تطابق نيز قابل توجه بوده و بايد با راهكارهاي مناسب به حداقل برسد.

Background and purpose: The most effective way to achieve a correct diagnosis of oral lesions is appropriate biopsy and pathological examination. This study evaluated the concordance between clinical and histopathological diagnoses in patients with oral lesions. Materials and methods: A cross-sectional descriptive-analytic study was performed in 206 patients who had biopsies in a center for oral and maxillofacial pathology in Sari, Iran during 2011-2015. Demographic characteristics including age and gender were recorded. Also, consistency and color of the lesion, the biological process, anatomical location, exophytic or flat lesion, surface shape, peripheral or central, specialty of physicians and clinical diagnosis, and consistency with the histopathologic diagnosis were studied and analyzed by Chi-square and Fisher, Kappa test. Results: Clinical diagnosis was consistent with histopathologic diagnosis in 77.1% of the cases. Correct clinical diagnosis in malignant lesions (75%) was more than that in benign lesions (72.7%). Compared with peripheral lesions, the diagnosis of central lesions was more in agreement with histopathologic diagnosis (81.1%), amongst which radicular cysts were diagnosed correctly in most of the cases (coefficient agreement: 92%). The most correct clinical diagnosis was in the smooth lesions (68.3%) and gum lesions (68.5%). The highest coefficient agreement with pathology results was observed in maxillofacial surgeons (86.5%). Conclusion: A high rate of clinical diagnosis and pathology reports corroborated each other, nevertheless, significant rate of mismatch still exist which should decrease by suitable approaches.