مديريت راهبردي قراردادهاي نفتي مشاركت در توليد در چارچوب دو مدل مخاطرات اخلاقي و انتخاب نامناسب

يكي از روش ­هاي جذب سرمايه­ گذاري خارجي و توسعۀ ميادين در صنعت نفت شيوۀ قراردادي مشاركت در توليد مي‌باشد. هدف مقاله حاضر امكان­ سنجي اقتصادي استفاده از اين نوع قراردادي در آيندۀ صنعت نفت كشور مي‌باشد. لذا درصدد بررسي بهينگي اقتصادي قراردادهاي نفتي مشاركت در توليد از ديدگاه تئوري قراردادها و در چارچوب دو مدل­ مخاطرات اخلاقي و انتخاب نامناسب است. نتايج به‌ دست‌ آمده از اين بهينه­ يابي نشان مي ­دهد كه قراردادهاي مشاركت در توليد در موقعيت بهينۀ اول هر دو مدل قرار نخواهند داشت. همچنين درخصوص موقعيت بهينۀ دوم، با توجه به ويژگي‌هاي خاص قراردادهاي مشاركت در توليد و شركت­ هاي بزرگ نفتي طرف قرارداد ايران، نشان خواهيم داد كه اين قراردادها در دو مدل مخاطرات اخلاقي و انتخاب نامناسب داراي شرايط قرارداد بهينه در موقعيت بهينۀ دوم مي‌باشند. با توجه به اين نتايج، اثبات خواهيم كرد كه قراردادهاي مشاركت در توليد به لحاظ اقتصادي بهينه هستند و لذا بكارگيري اين قراردادها به عنوان قالب پيشنهادي ايران به منظور عقد قراردادهاي اكتشاف، بهره ­برداري و توسعه در بخش بالا دستي صنعت نفت و گاز كشور به لحاظ اقتصادي بلامانع مي ­باشد.