ارائه چارچوب نظري جهت ارزيابي قراردادهاي نفتي از منظر توليد صيانتي- مطالعه موردي: قراردادهاي بيع متقابل ايران

Introduction to A Theoretical Framework for Evaluating Petroleum Contracts from an Optimal Production Policy Point of View: Iran’s Buyback Contracts

در اين مقاله با تطبيق تعريف واژه توليد صيانتي با مفهوم مسير بهينه استخراج، نشان داده شده كه امكان برنامه ريزي توليد صيانتي از مخزن در هر چارچوب قراردادي، مهم ترين شاخصه يك قرارداد مطلوب از نظر دولت مي باشد. و اين امكان در صورتي فراهم خواهد شد كه برنامه ريزي توسعه و توليد از مخزن از ويژگي هاي انعطاف پذيري، افق برنامه ريزي بلندمدت، جامعيت و يكپارچگي و امكان جذب منابع مالي و دانش روز برخوردار باشد. چنانچه اين شرايط در برنامه ريزي بهره برداري از مخزن، رعايت شود مي توان از بهره برداري صيانتي از مخزن اطمينان حاصل نمود. بررسي قراردادهاي بيع متقابل از اين ديدگاه، نشان مي دهد كه به دليل تعيين مدل توسعه ي مخزن، تعهدات كاري پيمانكار، سقف هزينه هاي سرمايه گذاري و سطح توليد پايدار از مخزن قبل از امضاي قرارداد، كوتاه بودن دوره ي زماني قرارداد نسبت به دوره ي عمر مخزن و محدوديت حوزه ي عمليات قرارداد نسبت به كل زنجيره توسعه ي مخزن، عملا امكان تحقق شرايط لازم جهت برنامه ريزي بهينه توليد با توجه به آثار مستقيم و غير مستقيم شرايط قراردادي مذكور فراهم نخواهد شد. با توجه به انتقال مديريت ميدان پس از اتمام عمليات توسعه به شركت ملي نفت ايران، انجام برنامه ريزي بهينه استخراج و طراحي و اجراي پروژه هاي ازدياد برداشت در زمان لازم توسط مديريت ميدان نيز با محدوديت هاي ناشي از « اقدامات انجام شده توسط پيمانكار درگذشته» مواجه خواهد بود. بررسي مدل مفهومي قراردادهاي جديد ايران نشان مي دهدكه بخش مهمي از مشكلات ساختاري قراردادهاي بيع متقابل جهت برنامه ريزي توليد صيانتي مورد توجه قرار گرفته است. ايجاد انعطاف پذيري هم در طراحي و هم در اجراي مدل توسعه ي مخزن (امكان توسعه ي مرحله اي)، انعطاف پذيري مدل مالي و اجرايي (بودجه ريزي سرمايه اي سالانه، امكان بازپرداخت كل هزينه هاي سرمايه اي انجام شده) و مدل پرداخت حق الزحمه بر اساس ويژگي هاي طبيعي و عملكرد برنامه ي توليد از مخزن، افزايش دوره ي قرارداد و گسترش حوزه ي عمليات آن در بخش مهمي از دوره ي عمر ميدان، مهم ترين اصلاحاتي است كه به عنوان پيش نياز سياست گذاري توليد صيانتي مورد توجه قرار گرفته است.

Introduction to a theoretical framework for evaluating petroleum contracts from an optimal production policy point of view: Iran’s Buyback Contracts. In this article, compared the definition of optimal policy and implementation in theoretical framework, it would be shown that this specification is favorable for the government as the owner of the exhaustible resources in any contractual framework. However if that planning for developing reservoir obtain then could be have; A-Flexibility, B-Long-term planning horizon, C-integrity and comprehensiveness of decisions and D-ability to attract financial resources and know how . If mentioned provision in planning considered then it could be ensured about optimal policy and implementation for reservoirs. Study of the buyback contract, showed that for the reasons of determination of reservoir development model, contractor work commitment, investment costs cap and sustainable production profile before signing the contract and etc., actually contract provisions could not be obtained. Regarding to the transfer of the field operation right after the completion of development phase to the National Iranian Oil Company (NIOC) it seems on time accomplishment of optimal design and exploration EOR projects will faced by the measures taken by the contractor in the past. Study of the conceptual model of new Iranian Buy-Back contracts is presented to that an important part of structural problems of old buyback contract is considered. Flexibility in the design and implementation development models of reservoir, using the latest data available (the possibility of phasing development), flexible financial model and operational (annual capital budget, the possibility of repayment of all capital costs) and reward model based on production profile from the reservoir, which is the most important reforms as a prerequisite for the preservation of policy is considered.