جايگاه جمهوري اسلامي ايران در سياست خارجي ايالات متحده

«ديك چني» معاون كهنه‌كار جورج دبليو بوش در يكي از اظهارات تأمل برانگيز خويش در آوريل 2004 اعلام كرد «تنها منطقه‌اي كه الزامات راهبردي آمريكا را در جهان برنمي‌تابد خاورميانه است». به رغم وي خاورميانه تنها حوزه‌ي رام‌نشدني براي ايالات متحده محسوب مي‌شود كه بايد براي تأديب آن از دو ابزار «تنبيه و نوازش» بهره جست؛ تنبيه بايد معطوف به حكومت‌ها باشد و نوازش متوجه ملت‌ها. اما در اين منطقه بحران‌خيز و غيرمتعارف كه به قول «باري بوزان» «بر سازه‌هاي كشمكش‌زا» استوار است، كشوري كه در مركز ثقل بي‌توجهي نسبت به اولويت‌هاي سياست خارجي آمريكا قرار دارد، ايران است. ايراني‌ها با حيات بخشيدن به انقلابي «تجديد نظر طلب» در قلب منطقه خاورميانه، تمام مختصات راهبردي ايالات متحده را با چالش جدي روبه‌رو ساختند. چالشي كه در خلال يك ربع قرن اخير موجبات «تصاعد تدريجي بحران» ميان دو كشور ايران و آمريكا گرديد. به ديگر سخن انقلاب اسلامي ايران از آن‌رو كه مباني رفتاري و فلسفي جديدي را كه منبعث از اصول و انگاه‌هاي اصيل اسلام بود بنا نهاد، در تعارض و تقابل ماهوي با ارزش‌هاي حاكم بر فلسفه سياسي غرب كه ملهم از ارزش‌هاي ليبراليستي است، قرار گرفت و از اين رهگذر مقطعي جديد كه آكنده از تخاصم و دشمني ميان آنان بود، پديدار شد.