تحليل فرايند انتقال تكنولوژي در قراردادهاي نفتي ايران مطالعه موردي تحليل مدل جديد (IPC)

The Analysis of Technology Transfer for Iranian oil Contracts; the case study Analysis of New Iran Petroleum Contracts (IPC) Models

اين مقاله ضمن بيان جزييات پيچيدگي هاي مراحل عمليات نفتي در بخش بالادستي، ويژگي هاي اين بخش با سيستم ها و محصولات پيچيده مقايسه خواهد شد. همچنين با روش بررسي تاريخي دوره ها و مراحل استراتژيك نفتي صنعت نفت ايران در قبل و بعد از انقلاب، 3 مدل انتقال و ارزيابي تكنولوژي در قراردادهاي نفتي را ارائه و در انواع نسل هاي بيع متقابل بررسي مي شود و اساس نتايج تحقيق مشاهده مي شود كه مدل فرايند انتقال تكنولوژي در صنايع نفتي ايران بايستي با برنامه ريزي كلان به صورت مدل بالا به پايين در زنجيره تامين اين صنعت صورت گيرد. همچنين پس از تبيين فرايند انتقال تكنولوژي در مدل جديد قراردادهاي نفتي ايران معروف به IPC، نتيجه مي گيريم كه با وجود انتقادات فراوان منتقدان، اجراي صحيح شرايط اين قرارداد در كنار يك نظام نوآوري بخشي، مي تواند با استفاده از جذب سرمايه گذاري خارجي در بخش تكنولوژي هاي منتخب، مزاياي فراواني داشته باشد. از جمله اين مزايا مي توان به سرريز دانش تكنولوژي نرم بواسطه مديريت هاي چرخشي و انتقال دانش ضمني و ايجاد يكپارچگي در سيستمها و محصولات نفتي (كه به نوعي سيستم ها و محصولات پيچيده CoPs محسوب ميشوند) اشاره نمود. لذا اجراي اين نوع قرارداد، با وجود ضعف ها، مي تواند به ادامه فرايند حركت رو به جلوي صنعت نفت كمك نمايد.

In this paper, we will discuss about the complexities of oil operation steps in the upstream section. Also, the specification of this section will be compared with both systems and complex products, considering the historical methods to compare oil agreements contracted before and after Iranian revolution and taking into account the three models of the technology transfer in various versions of buyback contracts. Historical contracts and their strategic path in transferring technology in buyback contracts were studied. Comparative studies showed that the process of technology transfer in oil Industry in Iran should be top-down macro planning in the supply chain as a model for the oil industry. Moreover, the argument clarifies that the new technology transfer model for Iranian oil contracts known as IPC, inspire of all the criticism, is still the best option available. It includes several advantages of technology transfer such as soft-technology spillovers, by rotatory management and transfer of tacit knowledge, and creating integrity in oil systems & products as CoPs (complex product & systems), by attracting foreign investment in technology unit with 50% sharing. Therefore, the implementation of this type of the contract would safely proceed the path of technology transfer and will help the oil and gas industry in their long-term goals’ achievement.