فرسودگي شغلي پرستاران در بخش‌هاي روان‌پزشكي

مقدمه: فرسودگي شغلي، سندرمي شايع در ميان پرستاران بخش روان‌پزشكي است و عدم توجه به آن منجر به افسردگي، رضايت شغلي پايين، عيب‌جويي، سرزنش كردن و فقدان همدلي نسبت به بيمار، كاهش عملكرد شغلي، افزايش مشكلات بين فردي و خانوادگي و بالاخره اختلال در امر مراقبت از بيماران مي‌باشد، لذا هدف از اين مطالعه درك تجارب پرستاران بخش روان‌پزشكي از فرسودگي شغلي در بيمارستان‌هاي روان‌پزشكي مشهد در سال 1392 بوده است. روش‌كار: اين يك مطالعه‌ي كيفي با رويكرد پديدارشناسي تفسيري است. شركت‌كنندگان از ميان پرستاران بخش‌هاي روان‌پزشكي بر اساس معيارهاي پذيرش با نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند (12 نفر). جمع‌آوري اطلاعات از طريق مصاحبه‌هاي عميق و بدون ساختار انجام و بر روي نوار ضبط و كلمه به كلمه بر روي كاغذ نوشته شد و سپس تحليل اطلاعات به روش ديكلمن و همكاران (1989) صورت گرفت. يافته‌ها: نتايج اين مطالعه در قالب 3 درون‌مايه‌ي اصلي و 10 زير درون‌مايه: 1- راه رفتن روي شيشه (خشونت، برخورد با رفتارها و كلام غير معمول بيماران، برآوردن نيازهاي جسمي و رواني بيماران و اقدامات ناخواسته)، 2- زندگي در تارعنكبوت (حجم بالاي كار، عدم درك مديران، كمبود كاركنان) و 3- وضوح تاريكي (نياز مالي، مسئوليت زندگي، مشكلات خانوادگي) از تجربيات مشاركت‌كنندگان ارايه شد. نتيجه‌گيري: بسياري از نشانه‌ها وشرايط مختلف موثر بر فرسودگي شغلي موجود در اين مطالعه نشان مي دهد كه مداخلات بايد منحصر به فرد بوده و بر تمام زندگي فرد از جمله رفتار، زندگي اجتماعي و محل كار تاثير بگذارد، هم‌چنين حمايت بيشتر مديران نيز در پيشگيري از فرسودگي شغلي يك امر لازم است.