اثربخشي روان‌درماني بين‌فردي گروهي كوتاه‌مدت بر نشانه‌هاي افسردگي، ابرازگري هيجاني، مهارت‌هاي اجتماعي و كيفيت زندگي دانشجويان افسرده

مقدمه: اختلال افسردگي يكي از شايع‌ترين اختلالات روان‌شناختي در بين دانشجويان محسوب مي‌شود كه جنبه‌هاي مختلف زندگي آنان را تحت تاثير قرار مي‌دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير روان‌درماني بين‌فردي گروهي كوتاه‌مدت بر نشانه‌هاي افسردگي، ابرازگري هيجاني، مهارت‌هاي اجتماعي و كيفيت زندگي دانشجويان انجام شد. روش‌كار: اين كارآزمايي باليني در بازه‌ي زماني مهر تا اسفند 1393 انجام شد. جامعه‌ي آماري را دانشجويان دانشگاه فردوسي مشهد تشكيل مي‌دادند. 24 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس از ميان دانشجويان مراجعه‌كننده به كلينيك دانشگاه فردوسي مشهد با شكايت افسردگي، انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه 12 نفري شاهد و آزمون تقسيم شدند. گروه آزمون تحت 8 جلسه‌ي هفتگي 90 دقيقه‌اي روان‌درماني بين‌فردي كوتاه‌مدت قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه‌هاي افسردگي بك-2، كيفيت زندگي (WHOQOL)، ابرازگري هيجاني (EEQ)، مهارت‌هاي اجتماعي (SSI) و جمعيت‌شناختي بود. داده‌ها با كوواريانس چندمتغيره به كمك نرم‌افزارSPSS نسخه‌ي 19 تحليل شدند. يافته‌ها: نمره‌ي كلي افسردگي در گروه آزمون به طور معني‌داري نسبت به گروه شاهد كاهش يافته بود (0/004=P). هم‌چنين، نمرات تمام شاخص‌هاي ابرازگري هيجاني (0/031=P)، خرده‌مقياس‌هاي بيانگري هيجاني، بيانگري اجتماعي، حساسيت هيجاني، كنترل هيجاني و كنترل اجتماعي پرسش‌نامه‌ي مهارت‌هاي اجتماعي(0/047=P) و حيطه‌هاي سلامت روان‌شناختي و روابط اجتماعي كيفيت زندگي به طور معني‌داري در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد افزايش يافت (0/023=P). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد روان‌درماني بين فردي كوتاه‌مدت مي‌تواند به عنوان يك رويكرد درماني اثربخش در كاهش نشانگان افسردگي و بهبود در مولفه‌هاي كيفيت زندگي، ابرازگري هيجاني و مهارت‌هاي اجتماعي در نظرگرفته شود.