سنجش تطبيقي الگوي توسعه روستايي كشور با توجه به الگوي اسلامي _ ايراني پيشرفت

The Comparative Assessment of the Current Pattern of the Rural Development in Accordance with the Islamic-Iranian Development Pattern

در دوران حاكميت دانش توسعه، الگوهاي گوناگوني از توسعه معرفي شده كه در زمانه خود در همه سطوح و اجزاي ناظر بر مديريت توسعه رسوخ يافته و پيامدهاي خاص مكاني- فضايي در عرصه جهاني، منطقه‌اي، ملي و سرزميني نيز داشته است. تجربيات متعدد و همچنين نتايج حاصل از استفاده از الگوهاي غربي توسعه، كشورهاي جهان سوم از جمله ايران را به اين نتيجه رسانده كه استفاده از الگوهاي بومي توسعه، الگويي كه بر فرهنگ بومي و مباني اعتقادي متكي باشد (اسلامي- ايراني) بهترين الگو براي پيشرفت مي‌باشد. هدف از اين تحقيق ارزيابي الگوي فعلي توسعه روستايي با توجه به الگوي اسلامي ايراني پيشرفت مي‌باشد. روش تحقيق توصيفي _ تحليلي مي‌باشد و با استفاده از پرسشنامه و نرم‌افزار spss مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج گوياي اين واقعيت است كه الگوي غالب و رايج در زمينه برنامه‌ريزي توسعه روستايي در ايران با الگوي اسلامي ايراني مطابقت ندارد.

In the Era of the rule of development knowledge, different patterns of development were introduced that in their time permeated every supervising level & element of development administration and also had particular local-spatial consequences in the universal, regional, national, and territorial arenas. By the use of several experiences as well as the results of Western development patterns, third world countries, including Iran have come to the conclusion that the best pattern for development is the domestic pattern which is based on the Islamic-Iranian indigenous culture and belief. The objective of this study is the assessment of the present-time rural –development pattern in accordance with the Islamic-Iranian development pattern. The method used in this study is descriptive-analytic which has been analyzed via questionnaires and SPSS software. The results pinpoint the fact that the common and dominant pattern of rural-development planning is not compatible with the Islamic-Iranian pattern.