بومي سازي در عرصه توسعه روستايي و نقش دانش بومي در فرايند آن

Role of Localization and Indigenous Knowledge in Sustainable Rural Development

تجربه روشن ساخته است كه بسياري از تكنيك ها و روش هاي بومي در عرصه توليد، فرهنگ و اجتماع در جامعه محلي به دليل سازگاري و تطابق با زيست بوم اين جوامع، همان روش هايي هستند كه امروزه معرف روش هاي رسيدن به توسعه پايدار مي باشند. بومي سازي مي تواند به كاهش پيامدهاي آسيب شناختي جريان توسعه از طريق سازگاري با مفاهيم جديد توسعه و تقويت سرمايه اجتماعي، دموكراسي مشاركتي و توانمند سازي قشر ضعيف جامعه منجر شود. به عبارت ديگر اگر بومي سازي را انطباق الگوها و روش هاي بيروني توسعه با شرايط دروني جامعه محلي و تقويت الگوها و روش هاي بومي متناسب با جريان توسعه بدانيم، مي تواند به توانمند سازي جامعه محلي كمك نمايد. اين انگاره مي تواند رويه غالب الگوهاي مرسوم توسعه در جهت تمركز، يكنواخت سازي و حذف تنوع و تكثر را تعديل نمايد و پيامدهاي منفي آن را كاهش دهد. نظام هاي دانش بومي بايد به مثابه جزئي از منابع ملي مورد توجه و ملاحظه قرار گيرند. دانش بومي يك عنصر كليدي سرمايه و دارايي اصلي مردم محلي در تلاش براي بدست آوردن كنترل زندگي شان است. در اين مقاله بومي سازي در عرصه توسعه روستايي به عنوان بخشي كه بومي سازي معنا و مفهوم واقعي خود را پيدا مي كند و به عنوان يك الگوي توسعه پايدار مورد توجه قرار گرفته است. در برخي از عرصه ها مانند توسعه روستايي و كشاورزي با توجه به سازگاري اكولوژيكي، فرهنگي و تاريخي آن با جامعه محلي، بومي سازي ارج و احترام نهادن به روش ها و تكنيك هاي بومي، روزآمد كردن اين روش ها و تركيب دانش بومي با دانش روز است. در اين عرصه بايد بومي سازي را به معني بازگشت به خود، حفظ و احياء روش هاي بومي و مقابله با از خود بيگانه شدن، بي هويتي و طرد همه روش ها و سنتهاي بومي به صرف سنتي بودن دانست. بومي سازي مبتني بر دانش بومي است كه در فلسفه خود، مردم را بخشي از كره زمين و نه صاحب آن مي داند و زماني كه هدف برنامه ريزي رسيدن به توسعه پايدار باشد اين فلسفه كاربرد دارد. در اين مقاله با ذكر نمونه هايي از تكنيك ها و روش هاي سنتي كه با توسعه پايدار روستايي سازگاري بسياري دارند، نشان خواهيم داد كه بومي سازي در اين عرصه يعني نگهداري و تقويت روش هاي بومي سازگار با شرايط جامعه و سرزمين، يا در عرصه كشاورزي احياء روش هاي بومي كه از بين رفته يا در شرف نابودي كامل مي باشند به عنوان روشي برا ي رسيدن به توسعه پايدار.

Experiences have manifested that local techniques and indigenous knowledge are the best way for achievement of sustainable livelihood development. The indigenous knowledge is adapted to environmental، social and economic local conditions. It is a part of social and cultural capital oflocal communities and can be able to empower these communities. Thesystems of indigenous knowledge should be seen as a part of national resources. Indigenous knowledge is a key element of essential capital of local people who try to control their own lives. Traditional knowledge is more than a simple compilation of facts drawn from local and often remote environments. It is a complex and sophisticated system of knowledge drawing on centuries of wisdom and experience. It also constantly grows and changes with new information. For using this complicated system، one must include the indigenous peoples themselves as practitioners. Although traditional knowledge systems of indigenous peoples، are highly variable in their content and style، nonetheless all have a great deal to offer in sustaining life on the planet. Most of traditional knowledge systems assume that people are part of the land، rather than they own the land، so they consider themselves as true guardians. The wisdom derived from this philosophy can be used to take advantage when planning for sustainable development. Thus، there is a great benefit to use the two knowledge systems together. This paper debates the importance and role of indigenous knowledge in sustainable development، especially in remote region and rural community in Iran. It introduces some of traditional ways that local people used for irrigation and agriculture in the arid and semi arid zones so qanat or kariz. This ways is smart adaptation to hard environmental conditions and can be applied in development process.