رابطه ابعاد انگيزش با عملكرد تحصيلي در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي بيرجند

Relationship between motivation and academic performance in students at Birjand University of Medical Sciences

زمينه و اهداف: در هر نظام آموزشي ميزان پيشرفت تحصيلي دانشجويان يكي از شاخص‌هاي موفقيت در فعاليت‌هاي علمي است. هدف اين مطالعه بررسي رابطه انگيزش و ابعاد آن با عملكرد تحصيلي در دانشجويان بود. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي- تحليلي بود. جامعه پژوهش دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي بيرجند در سال تحصيلي 1393-1392 بودند كه به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي نسبتي، نمونه‌اي به حجم 291 نفر (دختر و پسر) انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده براي سنجش انگيزش، مقياس انگيزش تحصيلي (AMS) والرند و همكاران (1992) بود. همچنين معدل كل آنان به‌عنوان شاخص عملكرد تحصيلي لحاظ شد. تجزيه ‌و تحليل داده‌ها به‌وسيله نرم‌افزار 16 SPSS و با استفاده از آزمون‌هاي همبستگي پيرسون، آزمون t براي گروه‌هاي مستقل، آناليز واريانس و رگرسيون چندگانه در سطح معني‌داري (0/05 =α) انجام شد. يافته‌ها: نتايج به‌دست ‌آمده نشان داد كه مؤلفه‌هاي انگيزش دروني و بيروني با عملكرد تحصيلي رابطه معناداري ندارد. اما مؤلفه بي‌انگيزگي با عملكرد تحصيلي رابطه معني‌داري دارد (0/006 =P، 0/16 =r). ميانگين نمره انگيزش دروني و بيروني در دختران نسبت به پسران بيشتر بود اما ميانگين نمره بي‌انگيزگي در دانشجويان پسر نسبت به دانشجويان دختر برتري داشته كه اين برتري فقط در بي‌انگيزگي معنادار بوده است (0/001< P). همچنين ازنظر آماري تفاوت معني‌داري فقط در مورد بي‌انگيزگي در دانشجويان موردمطالعه برحسب دانشكده مشاهده شد (0/003=P). ميانگين انگيزش و مؤلفه‌هاي آن در دانشجويان سال اول نسبت به ساير دانشجويان بيشتر بود (0/007=P، 0/002=P). نتيجه‌گيري: شناسايي ابعاد و نقش عوامل انگيزشي در عملكرد تحصيلي دانشجويان به‌ منظور انجام مداخلات آموزشي و برگزاري كارگاه‌هاي آموزشي، به‌ويژه براي دانشجويان شاغل به تحصيل در حوزه سلامت ضروري مي‌باشد.

Background and Aim: In any educational system, academic achievement of students is one of the indicators of success in scientific activities. The aim of this study was to investigate the relationship between motivation and academic achievement of students. Methods: This cross-sectional study included 291 students at Birjand University of Medical Sciences in 2014 which was selected by stratified random sampling method. The instrument used to measure motivation was Academic Motivation Scale (AMS) developed by Valrand et al (1992). Students’ final average grade point was considered as an indicator of academic performance. The data were analyzed in SPSS (version 16) using Pearson correlation test, t-test for independent groups, ANOVA and regression at the significant level α=0.05. Results: The results showed that the intrinsic and extrinsic motivational factors did not have any significant correlation with academic performance. However, non-motivatedness had a significant relationship with academic performance (P=0.006, r=0.16). The mean score of intrinsic and extrinsic motivation was greater in girls than in boys, while the average score for non-motivatedness was higher in male students than female students (P<0.001). There was also a statistically significant difference in the motivation of students only in terms of their faculty (P=0.003). Motivation and its components mean scores were higher in the freshmen than higher level students (P=0.002, P=0.007, respectively). Conclusions: : It is essential, especially on the part of students in health-related disciplines, to identify the size and role of motivation in the academic performance of students in order to carry out educational programs and workshops.