توسعه‌ي فرهنگي و ساختار فرهنگي ايران

در اين مقاله، نخست به توسعه فرهنگي و جايگاه فرهنگ در رويكردهاي سه‌گانه فرهنگ‌پذيري، توسعه خودمحور و توسعه درونزا پرداخته مي‌شود. در رويكرد توسعه درونزا به سه بعد خودباوري فرهنگي، پالايش فرهنگي و ضرورت ارتباط آگاهانه با فرهنگ‌هاي ديگر، نگاهي افكنده مي‌شود. رابطه توسعه فرهنگي و توسعه اقتصادي و ابعاد نگرشي در توسعه فرهنگي در ادامه مورد بررسي قرار مي‌گيرد و ابعاد نگرشي در هشت بعد نگرش به ذات و سرشت انسان، نگرش به رابطه با طبيعت، نگرش به زمان، نگرش به روابط افراد در جامعه، نگرش به مبناي فلسفه زندگي، نگرش به ارتباط با ماوراء‌ الطبيعه، نگرش به رابطه با جوامع ديگر و رابطه انسان با علم، تجزيه و تحليل مي‌شود. سپس به مناسبات ميان فرهنگ و توسعه بذل توجه مي‌شود كه تأثيرات مفهومي توسعه فرهنگي بر معناي عمومي فرهنگ را شامل مي‌گردد. رابطه ميان توسعه فرهنگي با استراتژي فرهنگي و سياست فرهنگي مورد مطالعه قرار مي‌گيرد. سپس سطوح فرهنگ در سه عنوان بنيادي، تخصصي و عمومي تفكيك شده به رابطه سطوح مختلف با تبادل و تحول فرهنگي پرداخته مي‌شود. باورها و نگرش‌هاي فرهنگي خاصي نيز قابل اشاره‌اند كه لازمه توسعه به‌شمار مي‌روند كه در اين مقاله در ده عنوان باور به اصل تغيير و دگرگوني در جامعه و هستي، باور به ضرورت توسعه علمي، اعتقاد به استعداد و توانايي خارق‌العاده انساني در تسلط طبيعت و نيز توانايي‌اش دراصلاح امور اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي، باور و نگرش مثبت به زندگي، اهميت دادن به امر دنيوي و سعي در كسب موفقيت در زندگي، باور به اهميت برنامه‌ريزي و سازماندهي، باور به نظم اجتماعي و حاكميت قانون در ميان افراد و پرورش روحيه انتقاد و انتقادپذيري در جامعه، بررسي مي‌گردد. در پايان موانع فرهنگي توسعه در ايران مورد اشاره قرار مي‌گيرد.