كلام سياسي و حيات سلولي تروريسم تكفيري

كنش مقوله اي معطوف نظام و سامانه فكري و انديشه اي است كه به نوعي در پروسه پر پيچ و تابِ انديشۀ مبتني بر نوعي هستي شناسي شكل م يگيرد. تعيّن و تشخّص انديشه مبتني بر جها نبيني، انسان را در جامعه با دستگاه معرفتي از طريق بروز و ظهور كنشگري فردي و اجتماعي خود نشان ميدهد. شناخت جهان بيني ها و روش شناخت آنها مي تواند كنشگر را مورد رصد و پايش و پويش قرار دهد. در واقع مي توان ادعا كرد تحولات و كنشگران اين عرصه و محيط ها حاصل ديالتيك و تعارض جهان يبيني هاي مختلف اند. درك اين مطلب كه چرا انسان كنشگر در تحولات و موقعيت ها «نوع خاصي » از كنش را براي خود انتخاب م يكند، بسيار مهم است و بستگي تام به مدل ادراكي مبتني بر جها نبيني و نظام معرفتي شكل يافته و هستي شناسانه آنها دارد. جوامع مذهبي، دين را از طريق مذهب و امر سياسي را از طريق كلام سياسي معرفي م يكنند. مذهب و مشرب كلامي، شكل عملياتي، توصيفي، تشريحي، تأويلي و تفسيري دين است كه محيط تعاملي خود و امنيت و حيات و زيست بوم خود را از طريق نوعي «نص گرايي افراطي » بر مي سازد. حيات سلولي شكلي از سازمان غيررسمي و به صورت ريزومي 2 در زير پوست است كه كنشگران اين عرصه از جمله ميكروسازمان هاي تروريستي بدان گرايش جدي دارند. در واقع قالب هاي ادراكي (پارادايم) از طريق نظام انديش هاي تجهيز ميشوند و مدل و الگوي حيات و زندگي و نوعي خاص امنيت زيستي را به صورت مرحله اي با منحني حيات سلولي آغاز و در نهايت (در صورت مقتضي)نهادسازي مي كنند كه به نوعي خاص از مدنيت مبتني بر آموزه هاي كلامي، مشربي و مذهبي ختم مي شود. اين مقاله درصدد است به اين مقوله بپردازد كه بين مدل و قالب هاي ادراكي و نوع حيات زيستي از نوع «حيات سلولي » و تأويل امنيت در كنش تروريسم تكفيري رابطه اي برقرار است و اين مقوله ارتباطي وثيق با مباني كلامي (اعتقادي و سياسي) آنها دارد كه از طريق روش تحليلي، توصيفي و نشانه شناسي از تبيين كلام سياسي و امر سياسي مورد توجه قرار مي گيرد.