كاربست سند چش مانداز در سياست خارجي و امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران

در تحليل هاي سياست خارجي، گروهي توجه خود را به ساختار سياسي كشورها معطوف مي كنند و بروندادهاي خارجي را نتيجۀ مستقيم اين فرايند م يدانند. سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران با هويت اسلامي و انقلابي خود، نمون هاي براي بررسي اين سطح از تحليل است. قابليت فرهنگي و مقاومت در برابر تهديدها و فشارهاي بي نالمللي از يك سو و ترسيم سند چش مانداز به عنوان نقشه راه از سوي ديگر، شرايط خاصي را بر امنيت ملي ايران مترتب م يكند. از آنجا كه هدف غايي سياست خارجي كشورها، تأمين امنيت ملي است، اينكه «چه الزاماتي و بر چه اساسي براي نيل به اهداف امنيتي سند چشم انداز 1404 بايد رعايت شود؟ ،» پرسشي كانوني در سياست خارجي ايران است. سازه انگاري با تكيه بر مفاهيم بي ناذهاني، و هويت بازيگران در قالب سازوكار اجتماعي و صرف نظر از تقدم و تأخر نقش ساختار و كارگزار در روابط بي نالملل تصريح م يكند كه «جمهوري اسلامي ايران با تكيه بر هويت اسلامي و انقلابي مبتني بر رهيافت پيشرفت همراه با مقاومت و با بهر هگيري از قدرت نرم و ديپلماسي عمومي مي تواند امنيت ملي خود را در راستاي اين سند تأمين كند .» راهبردهاي مصوني تبخش به مفهوم حفظ، دفاع و صيانت از هويت و موجوديت ايران براي گسترش تمدن اسلامي، محوري ترين عنصر امنيت ملي در سياست خارجي ايران در فهمي بي ناذهاني بي نالمللي است كه مي تواند جايگاه مد نظر را در راستاي سند چش مانداز در سال 1404 ه.ش سازمان دهد. نگاه هم زمان به مؤلفه هاي سياسي، اقتصادي، فرهنگي و دفاعي امنيت، بينشي است كه پژوهش حاضر به آن م يپردازد.