مباني نظري امنيت در جمهوري اسلامي ايران؛ تحولات هستي شناختي، معرفت شناختي و روش شناختي

نظام جمهوري اسلامي ايران در عين حفظ برخي اصول و چارچوب هاي كلان طي بيش از سه دهه حيات خود، تحولات شگرفي را در عرصه هاي مختلف تجربه كرده است كه عرصه امنيت نه فقط يكي از آنها، بلكه تعيين كننده تحول در بسياري از عرصه هاي ديگر نيز بوده است. بر اين اساس، لازم است موضوع تحول مباني نظري امنيت در جمهوري اسلامي ايران در كانون توجه قرار گيرد تا هم ماهيت و ابعاد آن و هم تأثيرش در ساير عرصه ها مشخص شود. استدلال نگارنده اين است كه مباني هست يشناختي امنيت در جمهوري اسلامي ايران از غرب محوري به سمت بوم يگرايي تغيير يافته، اما تحولات متناسب با اين تغيير در حوزه هاي معرف تشناختي و رو ششناختي صورت نگرفته است. در واقع، مسأله اساسي اين نوشتار بررسي ميزان تناسب و توازن در مباني هستي شناختي، معرف تشناختي و روش شناختي امنيت در جمهوري اسلامي ايران و فهم و درك علل و دلايل عدم توازن در آنهاست. به عبارت ديگر، فرضيه نويسنده اين است كه تحول مباني معرفت شناختي و روش شناختي امنيت در جمهوري اسلامي ايران متناسب با تحول در مباني هستي شناسي آن نبوده است. بررسي و آزمون اين فرضيه خواه ناخواه ما را به امكان يا امتناع تحول در اين حوزه ها و همچنين كشف دلايل و زمينه هاي آن سوق خواهد داد.