نقش جمعيت و سياست هاي جمعيتي در استحكام ساخت دروني قدرت نظام جمهوري اسلامي ايران

در حالي كه طي دهه هاي گذشته مشكلاتي مانند سطوح بالاي باروري و رشد زياد جمعيت گريبان كشورهاي در حال توسعه را گرفته، كاهش چشم گير سطح باروري يكي از مهم ترين دغدغه هاي جمعيت شناختي بسياري از كشورهاي توسعه يافته بوده است. با اين حال، در سال هاي اخير سطح پايين باروري فقط در حوزه مسائل و مشكلات جوامع توسعه يافته محدود نمانده و به دليل تغيير ناگهاني روند و الگوهاي باروري از سطوح بسيار بالا به سطوحي پايين و حتي پايين تر از ميزان جانشيني، نگراني ناشي از آن گريبان كشورهاي در حال توسعه اي مانند ايران را گرفته است. اولين زنگ خطرها براي ايران پس از سرشماري سال 1385 و اعلام ميزان باروري كل (8/ = 2)TFR 1 به صدا درآمد و پس از آن در نتايج سرشماري سال 1390 كه TFR3 را معادل 69 / 1 برآورد مي كرد، روند كاهش ميزان باروري كل تأييد شد. اگرچه به واسطه ساختار سني جمعيت ايران، رشد سالانه جمعيت همچنان مثبت است و در سرشماري سال 1390 معادل 29 / 1 درصد محاسبه شد، با توجه به كاهش تدريجي ميزان باروري كل در ايران و تقليل اين سطح به زير سطح جانشيني و كاهش مداوم جمعيت در آينده، اين نگراني وجود دارد كه در صورت استمرار اين سطح از باروري، ايران طي سال هاي نه چندان دور در آينده( 1425 1420 ) دچار رشد منفي جمعيتي شود كه نتيجه آن مواجهه با جمعيتي سالخورده و پير است. (عموم كشورهاي سرمايه داري غربي و اتحاديه اروپا در پنج دهه گذشته با اين مشكل مواجه شدند و برون رفت از آن برايشان امكان پذير نيست.)