ظرفيت سنجي نظريات روابط بين الملل در عمق بخشي خارجي انقلاب اسلامي (با تأكيد بر نظرية سازه انگاري)

عمق‌بخشي از مفاهيم نوظهور در ادبيات راهبردي است كه با قرابت‌هاي معنايي‌اش با مفاهيم «صدور انقلاب» و «بازتاب انقلاب» حامل بار معنايي متمايزي مي‌باشد. اينك در چهل‌سالگي انقلاب اسلامي در ايران، رهبران و راهبردپژوهان انقلاب بر آن‌اند با تكثير ارزش‌هاي خود در فراپيرامون، علاوه بر افزايش شعاع اثرشان در محيط‌هاي گوناگون، با كاستن از تهديدات ‌منافع امنيت ملي، بستر لازم براي كسب آن منافع را بيشينه سازند. در اين راستا تحقيق حاضر، كه از حيث هدف، تحقيقي كاربردي است و از حيث ماهيت داده‌ها، از تحقيقات كيفي شمرده مي‌شود، با استفاده از روش «اجتهادي دلالت‌محور» با هدف ظرفيت‌سنجي نظريات روابط بين‌الملل در عمق‌بخشي خارجي انقلاب اسلامي، نظريات «سازه‌انگاري»، «پخش و اشاعة بين‌المللي»، «قلمروگستري» و نظرگاه «عمق استراتژيك» را در تعاطي با تعميق انقلاب اسلامي ارزيابي كرده و در پايان بهرة نظري سه نظرية موصوف در جهت عمق‌بخشي خارجي انقلاب اسلامي در محيط‌هاي متجانس و نامتجانس را ترسيم كرده است و ادلة عدم كفايت آن نظريات براي تبيين كامل عمق‌بخشي مطلوب را بيان مي‌كند.