بررسي رابطه بين مهارت‌هاي تفكر با خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان دانشگاه كاشان و علوم پزشكي

The Study of Relationship between thinking Skills with Academic Self- Efficacy in Students at Universities of Kashan and Medical Sciences

مقدمه: خودكارآمدي به عنوان يك عامل انگيزشي، منجر به افزايش عملكرد تحصيلي و كاهش استرس مي‌شود. بنابراين شناسايي عوامل مؤثر بر خودكارآمدي مي‌تواند تأثير بسزايي در موفقيت تحصيلي دانشجويان و پيشرفت نظام آموزشي داشته باشد. لذا هدف تحقيق حاضر، تعيين رابطه بين مهارت‌هاي تفكر با خودكارآمدي دانشجويان دانشگاه كاشان و علوم پزشكي بود. روش كار: نوع پژوهش توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان دانشگاه كاشان و علوم پزشكي به تعداد 9742 نفر بود كه با استفاده از فرمول كوكران و به روش نمونه گيري تصادفي طبقه‌اي، 301 نفر بدست آمد. ابزار گردآوري اطلاعات، دو پرسشنامه مهارت تفكر در قالب 35 سؤال و خودكارآمدي با 20 سؤال بر حسب طيف پنج درجه‌اي ليكرت بود. روايي محتوايي پرسشنامه‌ها توسط كارشناسان تأييد شد. پايايي پرسشنامه‌ها از طريق آلفاي كرونباخ براي مهارت تفكر 0/86 و خودكارآمدي 0/78 برآورد گرديد. تحليل داده‌ها در سطح توصيفي (فراواني، درصد، ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (ضريب همبستگي، رگرسيون و آزمون t) با استفاده از نرم افزار آماري SPSS نسخه 18 انجام گرفت. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد ميانگين مهارت‌هاي تفكر (0/51 ± 0/28) و خودكارآمدي (0/60 ± 0/17) بالاتر از حد متوسط 3 است. بين مهارت‌هاي تفكر با خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان (0/18 = r) رابطه مثبت و معنادار دارد. نتيجه‌گيري: طبق يافته‌ها بين مهارت‌هاي تفكر با خودكارآمدي دانشجويان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد و هر چه اين مهارت‌ها در دانشجويان افزايش يابد به همان ميزان بر خودكارآمدي آنان افزوده مي‌شود. لذا دانشگاه‌ها و مراكز آموزشي مي‌توانند نقش بسزايي در افزايش مهارت‌هاي تفكر و خودكارآمدي دانشجويان داشته باشند.

Introduction: Self-efficacy as a motivational factor, leading to increased academic performance and reducing stress. Therefore, determining factors influencing self- efficacy could be significantly useful in improving students’ academic achievement and consequently development of educational system. Thus purpose of this research was study of relationship between thinking skills with academic self- efficacy in students at Universities of Kashan and Medical Sciences Methods: Research type was descriptive correlative. The statistical population consisted of 9742 students' in Universities of Kashan and Medical Sciences that by Cochran Formulate, 301 ones through stratified randomized sampling were chosen as sample. The information gathering tools were thinking skills questionnaire with 35 items in 5 components and self-efficacy questionnaire with 20 items in term of Likert five scale. Questionnaires content validity confirmed by experts. reliability coefficients were obtained equal to 0.86 for thinking skills and 0.78 for self-efficacy. Data analyses done in descriptive (frequency, percentage, mean & standard deviation) and inferential level (Pearson correlation coefficient, regression & t-test) through Spss18 software’s. Results: finding showed means of thinking skills (3.28 ± 0.51) and self-efficacy (3.17 ± 0.60) are bigger than average (3). Pearson correlation coefficient showed there is positive and significant relation between thinking skills with academic self-efficacy (r = 0.18). Conclusions: on base finding thinking skills have positive and significant relation with academic self-efficacy among students and whatever these skills in students increase as well as increasing their efficacy. Thus universities and higher education centers could play a key role in enhancing thinking skills and self-efficacy in students