جاي خالي ادب نمايشي در كتاب هاي ادبيات دهم

بنا بر تقسيم بندي جهاني، نمايش يكي از انواع چهارگانة ادبيات است و هر نمايشي، به عنوان يك هنر مردمي كه با تحولات اجتماعي سمت و سو مي گيرد و طبيعتا بر آن نيز تاثير مي گذارد و به عبارت ديگر زبان مردم جامعه مي شود، داراي زيرساخت ادبي است. هما نطور كه هنر شعر و داستان يا هر نوع نوشته با هر درون مايه به لحاظ بهره گيري از ظرفيت هاي لغوي و فني ادبيات قابل بررسي است، نمايشنامه ها نيز كه از جوانب گوناگون در حوزة ادبيات مي گنجند و بخشي مهم از ادبيات را به خود اختصاص مي دهند، در ادبيات ايران جايگاهي ويژه و در خور توجه دارند. نمايشنامه نويسان بنام نيز با آثار گرا نماية خود در عرصة ادب ايران درخشيده اند و مانند نويسندگان ديگر شايستة شناخته شدن هستند. گذشته از نمايشنامه به معني اروپايي آن، كه اكنون حدودا دويست سال از عمر آن گذشته است، نمايش نامه هايي از ديرباز در ايران مرسوم بود هاند كه اگر از منظر ادبيات به آ نها بنگريم، شناخته ترينشان شبيه خواني است كه با نسخه هاي نوشتاري خود بخشي از ادب و فرهنگ ايران را تشكيل مي دهد. علاوه بر آن، نمايش هايي وجود داشته كه چون به نوشتار در نيامده اند، مي توان آ نها را بخشي از فرهنگ عامه دانست و از آنجا كه بيشترشان متن نوشتاري ندارند، چندان قابل بررسي نيستند اما به دليل تاثيراتي كه در تكامل ادب نمايشي دارند، مورد توجه محققان قرار گرفته اند.