نقش شوراي امنيت سازمان ملل در تحقق شعار جهان عليه خشونت و افراط گرايي؛ با تاكيد بر قطعنامه پيشنهادي ايران

The Role of the United Nations Security Council in Realization of the Motto “World against Violence and Extremism” with Special Reference to the Iranian Proposal

از ديدگاه سازمان ملل، خشونت و افراط گرايي، پديده اي چندوجهي است؛ به عبارت بهتر، سازمان ملل متحد، خشونت و افراط گرايي در درون دولت و يا در عرصه بين المللي را معلول علت واحدي نمي داند. بر اين اساس رويكرد اركان اصلي آن، يعني مجمع عمومي و شوراي امنيت در مقابله با اين پديده از رويه واحدي پيروي نمي كند و براساس شرايط و اوضاع جامعه بين المللي متفاوت است. اساساً فلسفه وجودي سازمان ملل، تلاش براي برقراري حاكميت قانون در ميان دولت ها و جلوگيري از تنش هاي خشونت بار در سطح بين المللي است. سازمان ملل با پديده خشونت و افراط گرايي ـ با اينكه تعريف يگانه اي از آن ارائه نكرده است ـ در دو سطحِ «پيشگيري» و «اقدام»، به مبارزه برخاسته است. اين دو رويكرد، همراه با هم در منشور نيز مورد تصريح قرار گرفته اند. هدف مقاله حاضر واكاوي نقش شوراي امنيت در پيشگيري از وقوع افراط گرايي و خشونت است. پرسش اصلي پژوهش اين است كه با توجه به اختيارات وسيعي كه شوراي امنيت براي مقابله با پديده هايي همچون خشونت، افراط گرايي، تروريسم و يا درگيري هاي مسلحانه به آن مجهز است، آيا توانسته است در پيشگيري از بروز اين خشونت ها، موفق عمل كند؟ در پاسخ به اين پرسش، فرضيه اصلي مقاله اين است كه شوراي امنيت، در بحث «پيشگيري» از خشونت و افراط گرايي آن گونه كه بايد، موفق عمل نكرده است. سياسي كاري اعضاي شوراي امنيت، يكي از مهم ترين عوامل عدم موفقيت آن بوده است. از ديدگاه قطعنامه جهان عليه خشونت و افراط گرايي، مهم ترين اقدامي كه اركان سازمان ملل بايستي در بحث خشونت و افراط گرايي انجام دهند، موضوع «پيشگيري از وقوع و گسترش» آن است.