بررسي اثربخشي راهبردهاي سازمان كشورهاي صادركننده نفت (اوپك) در واكنش به انقلاب شيل

The Efficiency of Organization of Petroleum Exporting Countries (OPEC) Reaction to the Shale Revolution

انقلاب شيل كه در طول يك دهه گذشته به سبب استفاده از فناوري هاي نوين، امكان بهره برداري از حجم عظيمي از ذخاير نفت و گاز طبيعي غيرمتعارف كه در گذشته به دليل هزينه بالاي توليد و نبود فناوري مناسب قابل استحصال نبودند، را فراهم كرد و براي هميشه نقشه انرژي و ترانزيت انرژي در جهان را تغيير داد؛ به گونه اي كه كارشناسان حوزه انرژي از امريكاي شمالي به عنوان خاورميانه جديد ياد مي كنند. سياست گذاران اوپك در ابتدا اين تحول فناورانه را جدي تلقي نمي كردند و با اشاره به هزينه توليد بالاي منابع غيرمتعارف، آن را با منابع متعارف، قابل رقابت نمي دانستند و لذا در برابر آن غافلگير شدند. از نيمه سال 2014 به بعد، اوپك كه به طور سنتي با تغيير سطح توليد، سعي در نگهداشتن بازار در حالت تعادل موردنظر خود و دامنه قيمت تعيين شده داشت، با چرخشي تاريخي، راهبرد حفظ سهم بازار و پايين نگهداشتن قيمت را به اميد ورشكستگي و خروج توليدكنندگان شيل، جايگزين راهبرد حفظ قيمت كرد كه تاكنون اثربخش نبوده است. البته اتخاذ چنين راهبردي موردحمايت همه اعضا نبوده و مخالفت هايي جدي در برابر آن وجود دارد. كارشناسان حوزه انرژي پيش بيني مي كنند با ورود فناوري هاي مدرن به صنعت شيل، هزينه توليد در برخي از حوزه ها مي تواند تا حدود 20 دلار در هر بشكه كاهش يابد. اين به آن معنا است كه توليدكنندگان سنتي به ويژه كشورهاي عضو اوپك مي بايست نفت شيل را به عنوان رقيبي دائمي در بازار نفت بپذيرند و سياست ها و برنامه هاي خود را با توجه به اين واقعيت تنظيم كنند