بررسي مقايسه اي گفتمان هاي سياست خارجي دولت دهم و يازدهم و تاثير آن بر امنيت منطقه خاورميانه

A Comparative Approach to Foreign Policy Discourses of Ahmadinejad and Rouhani Administrations: The Case of the Middle East Security

گفتمان سياست خارجي، به عنوان بخش اصلي جهت گيري رفتار استراتژيك دولت ها، ضمن تبيين معنايي رفتار و كردار كارگزاران، نسبت رابطه اين رفتارها را با توجه به سياست خارجي آن دولت ها آشكار مي سازد. از نظر لاكلاو و موفه، مهم ترين بخش مطالعات سياسي، شناخت گفتمان هاست كه در آن كاركرد و دگرگوني انديشه ها به مثابه يك گفتمان كه سازنده معاني و فعاليت هاي سياسي هستند، معنا مي يابد. با درنظر گرفتن اين مقدمه، ظهور هريك از گفتمان ها، عرصه اي براي تاثير گذاري آنها بر مسائل منطقه اي ازجمله امنيت بوده است. الگوي رفتاري و راهبرد سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران با توجه به معنا و مفهوم عدالت (دولت دهم) و اعتدال (دولت يازدهم) مفصل بندي شده است و وجه تمايزي به هر دوي آنها مي دهد. اين مقاله درصدد پاسخ گويي به اين پرسش است كه: «تاثير گفتمان هاي سياست خارجي دولت دهم و يازدهم با توجه به نمودار متمايز الگوهاي رفتاري آنها بر امنيت منطقه خاورميانه چيست؟ در پاسخ به اين پرسش، فرضيه مقاله اين است كه «ايجاد رويكردهاي تعاملي كشورهاي منطقه خاورميانه با ايران با تاكيد بر گفتمان اين دولت ها در آرمان گرا يا واقع گرا بودن آنها معنا مي يابد».