الگوي مداخلات سياسي نظامي ايالات متحده آمريكا در خليج فارس

US Political-Military Interventions in the Persian Gulf

خروج انگلستان از خليج فارس در سال 1971 كه توام با بحران جنگ ويتنام بودايالات متحده را واداشت تا از طريق موكلان منطقه اي خود دكترين دوستوني خود را به عنوان راهبرد اصلي در خليج فارس تعريف كند. با وقوع انقلاب اسلامي درايران توازن منطقه اي دگرگون شد. نگراني از نفوذ كمونيسم و تحولات بعدي و بويزه جنگ ايران و عراق از عوامل حضور گسترده اين كشور در منطقه بودند. تهاجم رژيم صدام به كويت حضور آمريكا در خليج فارس را تثبيت كرد. در دوران زمامداري بوش پدر و بيل كلينتون سياست ايالات متحده تركيبي از آرمانگرايي («نظم نوين جهاني» پس از جنگ دوم خليج فارس) و واقع گرايي («مهار مضاعف» جنگ عراق و ايران) بود. اين سياست حاكي از اراده و خواست اين كشور براي حفظ تعادل (سيال) و ثبات (نسبي) منطقه بود كه منجر به برقراري نوعي «صلح سرد» در منطقه شد. چرخش سياست خارجي اوباما نيز تركيبي از سنت ويلسونيسم و عملگرايي و بازسازي چهره مخدوش شده آمريكا با استفاده از قدرت هوشمند (تركيبي از قدرت نرم و سخت) و احياي رهبري آمريكا با استفاده از ظرفيت نهاد هاي بين المللي و ائتلاف هاي منطقه اي و جهاني و دوري از يكجانبه گرايي دوران بوش پسر بود.

The exit of Britain from the Middle East coinciding with the Vietnam war crisis pushed the US to mainly follow its “bi-pillar” doctrine through its allies in the region. The emergence of the Islamic revolution in Iran jeopardized regional balance. The fear of a growing communist influence and possible consequences along with the Iran-Iraq war led to the presence of this country in the region. This presence was further consolidated following Saddam’s invasion of Kuwait. Throughout the presidencies of Bush senior and Clinton، the US policy was a combination of idealism -new world order after the second Persian Gulf war- and realism – further control over Iraq and Iran. This line of policy pointed to the country’s will to establish a -fluid- balance and -relative- stability which in turn led to the establishment of a sort of “cold peace” in the region. Obama’s rather different approach in turn followed the Wilsonist tradition while incorporating an active policy oriented towards rehabilitating the damaged image of the US through the use of intelligent power -mixture of soft and hard power- and by restoring the United States leadership while taking advantage of the potential of international organizations and regional coalitions and keeping away from Bush Junior’s unilateral approach.